ෆේස්බුක් අවකාශයේ දිග ජීවිත කතා ලියන සුපුනි හෙවත් සුපී විසින් ලියා පළ කර ඇති කෙටි ලිපියක් දැක මගේ මතකය ද අවදිවුණි.
වසර කිහිපයක් තිස්සේ ඇමරිකා එක්සත් ජනප්දයේ දී පශ්චාත් උපාධි හදාරා දැන එහි විශ්වවිද්‍යාලයක සේවය කරන සුපුනී ඒ ලිපියේ ලියා තිබුණේ ඇය උගත් පාසලේ ගුරුවරියන් ඇයට සහ අනෙකුත් සිසුවියන්ට කළ නොසැලකීම් ගැන සහ විශ්වවිද්‍යාලයේ දී ඇයට මුහුණ දීමට සිදුවුණු කරදර-හිරිහැර ගැන ය.
ඒ සියලු දෙනාටම ඇය සමාව දී අහවර බව ඇය ලියා තිබුණි.
මා එහි කමෙන්ටුවක් ලෙස ලියූ දේ, ඊට වචන කිහිපයක් එකතු කර මෙලෙස පළ කරමි.
මම නම් ඔහොම උං එකෙකුටවත් සමාව දෙන්නේ නැහැ. හැබැයි අවුරුදු දහතුන හමාරක මගේ පාසල් කාලයේ දී එහෙම අය මට හම්බවෙලා තියෙන්නේ තුන් දෙනයි.
- මා ගමේ කණිෂ්ට පාසලේ හතරේ පන්තියේ ඉන්දැද්දි මගේ පන්තිභාර ගුරුවරියගේ ඉල්ලීම මත මා වෙනත් පන්ති කාමරයක සිටි ගුරුවරයකු මුණ ගැසීමට ගොස් සිටියදී, මට පසු එතැනට පැමිණ, ඌ දැක මා එතනින් ඉවත් නොවුනු නිසා ඒ බව කියමින් මට වේවැලකින් පහර දී ලේ සෙලවූ හෙඩ් මාස්ටර ජඩයා. ලේ හෙලවුණේ මගේ කකුලේ තිබුණු විසර ගෙඩියකට වේවැල් පහර වැදී එය පිපිරුණු නිසාය.
- මා ටවුමේ මධ්‍ය විද්‍යාලයේ හතේ පන්තියේ සිටියදී වෙනත් කරුණක් විභාග කිරීමට එතනට පැමිණ, මා ඒ සිදුවීමට සම්බන්ධ යැයි කිසිදු චෝදනාවක් නැති වුව ද, උගේ උවමනාවට මගේ නම එතැනට ඈඳාගෙන, මා ඒ සිද්ධියට සම්බන්ධ නොවන බවට සාක්ෂියක් නැති නිසා, ඒ හේතුවෙන් මා වරදකරුවෙකු කර මට පහර දීමට තැත් කරමින් අඩංතේට්ටම් කළ අංශභාර ප්‍රධානී ජඩයා.
- එම පන්තියේදී ම බුද්ධාගම පාඩම අතරතුර ඒ මොහොතේ ඌ කියමින් සිටි දෙයක් සම්බන්ධයෙන් මගෙන් ප්‍රශ්නයක් අසා මට එයට පිළිතුරු දීමට නොහැකි වූ නිසා මට පුටුවට නඟින්නට කියා එසේ මා නැග්ග පසු, මට එදා නොතේරුණු නමුත් වසර කිහිපයකට පසු තේරුණු අවලම් කතාවක් කී කහකඩ ජඩයා
ඉහත සිදුවීම මම වෙන වෙනම විස්තරාත්මකව වෙනත් තැනක ලියා ඇත. ඒවා මේ බ්ලොගයේ ද පළ කිරීමට මේ සුදුසු කාලයයි.
- රසික සූරියආරච්චි
(image: AI generated)
රසික, තාමත් ඔය ජඩයින් ගැන කේන්තියෙන් ඉන්න එකෙන් තේරුමක් නෑ නේද? කෝ අර වැඩි විස්තර වලට ලින්ක් එක?
ReplyDeleteමම 90 දශකයෙ ඉස්කෝලෙ ගියෙ, අපේ කාලෙ ගුරුවරු කොහොමත් මහ එපා කරපු එවුන් තමයි. මට මතකයි මට එකපාරක් හම්බ වුණේ කැඩිච්ච පුටුවක්, ඒකෙ ඉඳගෙන ඉන්නකොට ඒක කඩාගෙන වැටුණා. හැබැයි ගුරුවරු දැක්කෙ, මම පුටුවක් කඩපු මහ නොසන්ඩාලයෙක් විධියට, අන්තිමට මට දඬුවම් කරලා, ගෙදරින් එක්කන් එන්න කිව්වා, පස්සෙ අම්මා ආවාම මම ගැන හොඳටම දොස් කිව්වා, ඒත් අම්මා මම ගැන දන්න නිසා, මාව ඩිෆෙන්ඩ් කළා, අන්තිමට ගුරාලට හොඳටම කෙන්තියි. ඒත් අම්මා කිව්වෙ කොළඹ 7 ඉස්කෝලයක් වෙලත් කැඩිච් පුටුවක් ළමයට දෙන්න වෙන එක ලැජ්ජාවට කරුණක් කියලා. පුටුවෙන් වැටිලා ළමයගෙ කොන්ද නැකැඩි බේරුණා, හරිනම් ඉස්කෝලෙට නඩු දාන්න ඕනෙ කියලා.
ReplyDeleteඊට පස්සෙ මම කැන්ටිමේ ඇවිදගෙන යනකොට, ගුරාල දෙන්නෙක් කැන්ටිමේ දොර හරස් කරන් කතාව, මම මැදින් ගියා කියලා, මගේ කණ පැලෙන්න ගැහුවා. මුන් ඇත්තටම අපිට සැලකුවෙ නිකන් අර වැඩවසම් යුගයෙ දාසයො ගානට. දැන්නම් මේවා වෙනස්වෙලා ඇති.
මම ලියපු එක කියවන්න ඇති , https://kolambagamaya.blogspot.com/2015/10/blog-post_29.html
ReplyDeleteමටත් එහෙම ගුරුවරු දෙතුන් දෙනෙක් හිටිය . ඔවුන් පිලිබඳ අමනාපය තවමත් තියනව යන්තමට