ජාතිවාදී කාන්තාවක ගේ අති භයානක ලොමු දැහැගන්වන ප්‍රකාශයක් පිළිබඳව සටහනක් - Racism at its best

මෙය විහිළු, සරදම්, හිනා-මනා කැටගරියක කතාවක් නොවන බව පළමුවෙන් ම කිව යුතුයි.

මෙය:
සත්‍ය කතාවකි.
බරපතළ කතාවකි.
බිහිසුණු කතාවකි.
එසේම, මගේ පළමෝත අත්දැකීමකි.

මේ කතාව කියවා අවසානයේ සංවේදී සිත් ඇති ඔබට ඇති විය හැකි සෘණාත්මක මානසික තත්වයන් පිළිබඳව ද කලින් ම අනතුරු හැඟවීමක් කළ යුතුය.

කාලය:-වසර 1983 අගෝස්තු මාසය පමණ
ස්ථානය: ශ්‍රී ලංකාව

ලංකාව දශක දෙකකින් ආපස්සට ගෙන ගිය, 1983 ජූලි ජාතිවාදී කලබල අවසන් වී තිබුණත් මේ වන විටත් ලංකාව තිබුණේ සෑහෙන අස්ථාවර, අවිනිශ්චිත වාතාවරණයක ය.

මේ කාලයේ කුරුණෑගල නගරයේ තත්වය පිළිබඳ හොඳ අදහසක් ලියනගේ අමරකීර්ති ලියූ අහම්බකාරක නම් අපූරු නවකතාව කියවීමෙන් ලබා ගත හැක. ඒ තත්වය ජූලි කලබල බල පෑ රටේ අන් සෑම ප්‍රදේශයකට ම පාහේ සාධාරණීකරණය කළ හැකි යැයි සිතමි.

බොහෝ ප්‍රධාන නගරවල දක්නට ලැබුණේ ගිනි ගෙන දැවුණු ගොඩනැගිලිවල සුන්බුන් ය. ගිනිගත් ගොඩනැගිලිවල නටඹුන්වලින් සැරසුණු මහනුවර, බොරැල්ල, නුවරඑළිය නගර මගේ සිහියට එයි.

ව්‍යාපාර, වතු පිටි, යාන වාහන පමණක් නොව උන් හිටි තැන් පවා අහිමි වූ දහස් ගණන් දෙමළ ජනයා විවිධ පළාත්වල පිහිටුවා තිබුණු අනාථ කඳවුරු වලට ගොනු කර තිබුණි.

ජාතිවාදී කෝලාහල දඩමීමා කර ගෙන එවකට සිටි පාලක ජනාධිපති ජයවර්දෙන විසින් තහනම් කරන්නට දෙයුණු වාමාංශික දේශපාලන පක්‍ෂ තුන අතරින් කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයේ තහනම ටික දිනකින් ම ඉවතට දැමුණි.

නව සමසමාජ පක්‍ෂයේ බාහු, වාසු, සිරිතුංග වැන්නෝ පක්‍ෂ තහනමෙන් පසු තම ආරක්‍ෂාව පිණිස යටි බිම්ගතව සිටියහ. ලංකාව මේ තිරශ්චීන ජාතිවාදයෙන් සහ එහි විනාශකාරී ප්‍රතිඵලවලින් ගලවා ගන්නට තමන්ට දේශපාලනිකව කළ හැක්කේ කුමක්දැයි ඔවුන් අතර සාකච්ඡාවට බදුන් වෙමින් තිබෙන්නට ඇත.

පක්‍ෂ තහනමෙන් පසු ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නායකයින් ද එලෙසම යටි බිම් ගත වී සිටි අතර, මට සිතෙන විදියට, ඔවුන් ගෙන් බහුතරයක් දෙනා නම් රටේ දකුණේ ඒ වෙන විට උත්සන්න වී උතුරා ගොස් තිබුණු සිංහල මහජාතිවාදය තම ප්‍රයෝජනය පිණිස යොදාගන්නේ කෙලෙස ද යන්න පිළිබඳව පිඹුරුපත් සකසමින් සිටින්නට ඇත.

රටේ උද්ගතවූ තත්වය ද, වෙනත් හේතු ද මත විධිමත් අධ්‍යාපන කටයුතු මදකට ඇණ හිට තිබුණු බැවින් මම විවිධ ස්ථානවල රස්තියාදු වෙමින් මේ කාලය ගත කළෙමි.

වැඩිහිටි පිරිසක් අතර කෙරෙමින් තිබුණු යම් කතාබහකට ඇහුම් කන් දෙන්නට මට ඉඩ ලැබුණේ මේ ආකාරයේ එක් රස්තියාදුවක අතරතුර දී ය.

එතැනදී මගේ කණ වැටුණු කතා බහෙන්, වසර තිස් තුනකට පසු මට අද මතක ඇත්තේ එක් පුද්ගලයෙකු කළ ප්‍රකාශයක් පමණි.

එය මෙසේ ය.

"අපේ ගෙවල් ළඟත් දාලා තියෙනවා දෙමළ අනාථ කඳවුරක්. මං දැක්කා ඒකේ ඉන්නවා පොඩි පොඩි දෙමළ පැටව් රොත්තක් ම.

එවුනුත් විෂඝෝර නයි පැටව් වගේ.

මට හිතෙන්නේ ඒ දෙමළ පැටව් රොත්තම මරලා දාන්න ඕනෑ. නිකං නොවෙයි, අපේ පොඩි එවුන් දාලා ටොකු අන්නලා මරලා දාන්න ඕනෑ!"

මේ ප්‍රකාශය පිළිබඳ කළ යුතු බිහිසුණුම අනාවරණය මෙන්න.

මේ කතාව කී වැඩිහිටියා ගැහැනියකි.

එසේම, ඇය නිකම්ම නිකං ගැහැනියක නොව වයස අවුරුදු පහක පමණ කුඩා දරුවෙකු සිටි මවකි.

මා පසුව දැන ගත් පරිදි, ඇය එවකට මාස කිහිපයක පමණ ගැබිණියක් ද වූවා ය.

මේ කතාව අසා මා මුලින් ම වික්‍ෂිප්ත වීමි. එහි ගැබ්වුණු මිනීමරු චින්තනයේ සැබෑ බැරෑරුම්කම මට නිසි අයුරින් වැටහෙන්නට පටන් ගත්තේ කාලයත් සමගයි.

එකල මා පොඩිහිටියෙකු ම නොවුණත්, ඒ මොහොතේ මේ වැඩිහිටියන් ගේ කතාවට හොම්බ දමන්නට මට තත්වයක් තිබුණේ නැත.

එනිසා වික්‍ෂිප්ත වූ සිතින් ම මුවින් නොබැණ සිටීමට මට සිදුවිය.

දැන් තම ජීවිතයේ හත්වෙනි දශකය ගෙවන මේ කාන්තාව මට තවමත් ඉඳහිට මුණ ගැසුන ද, අද දක්වාම මේ කතාව සිහිකර ඒ සම්බන්ධයෙන් ඇයව ප්‍රශ්න කිරීමකට ලක්කරන්නට මට ඉඩකඩ නොලැබුණි. කිසි දිනෙක එවැනි අවස්ථාවක් උදා නොවෙන්නට ද ඉඩ ඇත.

එය මගේ ජීවිතයේ ඇති එක් දුක්බරම පශ්චාත්තාපයකි.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
ඒ අති භයානක ජාතිවාදී ප්‍රකාශය ගැන මේ සටහන ලියන මොහොතේ, ඇගේ එදා උපමාවම සහිතව මගේ සිතට නැගුණේ, මේ කාන්තාව ගේ සියොළඟ පිරි ජාතිවාදී නයි විෂ, ඇගේ දරුවන්ට බිඳුවක් හෝ උරුම වී නොතිබේවා යන ප්‍රාර්ථනයයි.

(image: http://olocomeu.com/wp-content/uploads/2009/01/cruela-300x221.jpg)