පරකන්දෙණිය ගමේ මහ ගෙදර ජීවත් වූ සීයාගේ අභාවය පිළිබඳ ඊට කිලෝමීටර් තුනකට පමණ දුරින් ගලහිටියාවේ කුලී නිවසක ජීවත් වූ අපට හිමිදිරියේම පැමිණ දැනුම් දුන්නේ, මහ ගෙදරට අල්ලපු වත්තේ කොස්සින්නේ ජීවත් වූ අපේ ඥාතියෙකු ද වන රංජිත් තිලකසිරි විසිනි.
ස්වල්ප මොහොතකින් මට තාත්තා විසින් "පියකාරියක්" බාර දෙන ලදී. ඒ, පිළියන්දල මකුළුදුවේ ජීවත් වූ නැන්දාගේ නිවසට ගොස් කැඳවාගෙන ඒමයි.
සීයා මිය ගිය බව නොපවසන ලෙසත්, ඔහු දැඩි ලෙස අසනීප නිසා වහාම පැමිණෙන්නට ඇයට දැනුම් දෙන ලෙසත් තාත්තා මට පැවසීය.
මගේ වයස අවුරුදු පහළොවයි මාස හයක් වූ නමුත් මා මෙතරම් දුරක් තනිවම බස්, කෝච්චි මාරුවෙමින් ගමන් කර තිබුණේ නැත.
ස්වල්ප වේලාවකින් නිවසෙන් පිටත් වූ මම ගනේමුල්ලෙන් කොටුවට දුම්රියෙනුත්, පිටකොටුවේ සිට මහරගමට 138 බසයෙනුත්, එහි සිට මකුළුදූවට 341 බසයෙනුත් (මෙය 110 විය හැක) පැය දෙකකටත් වඩා දුර ගමනක අවසානයේ මම නැන්දාගේ නිවසට ළඟා වීමි.
දැඩි වෙහෙසෙන් සිටි මා මුලින්ම කළේ නිවසේ පිස්ටුපස පිහිටි ළිඳෙන් වතුර බාල්දියක් ඇද රිසි සේ වතුර පානය කිරීමයි.
ඉන්පසු නිවසට ගොඩවීමි.
සතියේ දවසක් නිසා මාමා නිවසේ සිටියේ නැත.
මා සිතා සිටි අයුරින් "නැන්දේ සීයාට හොඳටම අසනීපයි කියා තාත්තා ඔයාට එන්න කීවා" යයි මට පවසන්නට ඉඩ නොලැබුණි.
මා දුටු සැණින්, "අනේ මගෙ බුදු තාත්තේ" කියා නැන්දා හඬා වැටුණාය.
නැන්දා ද කුඩා මල්ලී ද සමග තව පැයකින් පමණ මම මහ ගෙදර බලා ගමන් ඇරඹීමි.
(මේ අතීත සිදුවීම මට සිහිපත් කළ අමිල චතුරංගට ස්තුතියි)
(image: )
