සෝමා සූරියආරච්චි කියන්නේ මගේ නෑයෙකු දැයි අසා මට පණිවිඩ ලැබුණේ දින දෙකකට පමණ ඉහත දී ය.
ඇත්තටම සෝමා සූරියආරච්චි යනු මගේ ලොකු නැන්දා ගේ නම ය. ඇය ගුරුවරියක් ලෙස සේවය කර විශ්‍රාම ගිය අයෙකි.
නමුත් ඇය මියගොස් දැන් වසර දහයක් පමණ ගත වී ඇත.
මේ සටහන මගේ නැන්දා වූ සෝමා සූරියආරච්චි නම් ගුරුවරිය ගැන නොව කොළඹ ආනන්ද විද්‍යාලයේ මගේ පළමු ගුරුවරිය ගැන ය.
මා කොළඹ මරදානේ ආනන්ද විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ඇරඹුවේ දහවැනි ශ්‍රේණියේ සිට යි. එදා නවක සිසුවෙකු ලෙස විදුහල් භූමියට ඇතුළත් වූයේ මා පමණක් තට්ට තනියම නොවේ. ලංකාවේ විවිධ ප්‍රදේශවලින් නමය ශ්‍රේණිය සමත්වී එහි පැමිණි ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව සිය දෙනෙකු පමණ වේ යැයි සිතමි.
මා අනුයුක්ත වූයේ 10-9 පංතියටයි. අපේ පන්තියේ සිසුන් තිස් පස් දෙනෙකුට වඩා සිටින්නට ඇතැයි සිතමි. එතෙක් මිශ්‍ර පාසලක ඉගෙනුම ලබා සිටි මට මේ පන්ති කාමරයේදී දකින්නට ලැබුණු වෙනස නම් ගැහැණු ළමුන් සහ පිරිමි ළමුන් සඳහා මැදින් දෙකට බෙදුණු ආසන සැකසුමක් නොව මෙහි වූයේ කොටස් තුනකට බෙදුණු ආසන සැකසුමක් බවයි.
මට අසුන් ගැනීමට ඉඩ ලැබුණේ මැද කොටසේ දෙවන පේළියේ තවත් සිසුන් දෙදෙනකු සමඟිනි. පළමු පේළියේ සිටි ඉරේෂ්, අෂාඩ්, සහ සිසිර මෙන්ම මගේ පේළියේ සිටි වජිර ද කොළඹ කොල්ලුපිටියේ මහානාම විද්‍යාලයේ ආදි සිසුන් වූහ. මගේ පේළියේ සිටි උපුල් පැමිණ සිටියේ කැලණියේ විදුහලකිනි. මේ සටහන ලියන මා ඊට පෙර උගත්තේ ගනේමුල්ල ගලහිටියාව මධ්‍යම විදුහලේ ය.
අපේ පන්තිභාර ගුරුවරිය වූයේ පේලිමුහන්දිරම් නම් විශ්‍රාම වයසට ළංවී සිටි කාන්තාවකි. අප සියලු දෙනා ඇය ඇමතූයේ ටීචර් කියා ය. ඇය අපට ඉගැන්වූයේ ගණිතයයි.
වසරකටත් වඩා වැඩි කාලයක් ඇගෙන් ඉගෙන ගත් ගණිතයෙන් මගේ මතකයේ ඇත්තේ සංඛ්‍යා ගුණ කිරීම පිළිබඳව ඇය අපට කියා දුන් පාඩම පමණි. ඇගේ වචනයෙන් එය මෙලෙස විය.
"ළමයිනේ මතක තියාගන්න,
ධන ධන ධන
ධන ඍණ ඍණ
ඍණ ධන ඍණ
ඍණ ඍණ ධන"
ඒ පාඩම මගේ මතකයේ තාමත් රැඳී ඇත්තේ ඇයගේ මහප්‍රාණ "ධ" උච්චාරණය සහ "ඍණ" යන්න පැවසූ ආකාරය නිසා ය.
අප ඇයගේ පන්තියෙන් උපාධි ලබා පිට වී ඉහළ පන්තියට ගොස් තවත් මාස ගණනක් ගත වූ වීමෙන් පසු පේලිමුහන්දිරම් ටීචර්ගේ පැන්ෂන් යන දිනය උදාවිය. එදා අප කිහිප දෙනෙකුට ඇය අහම්බෙන් මුණ ගැසුණේ පාසල ඉදිරිපිට ප්‍රදේශයේ බුදුපිළිමයක් පිහිටා තිබෙන ගොඩනැගිල්ල අසල මං තීරුවේ දී ය.
"ළමයිනේ මම පැන්ෂන් යනවා හෙට මගේ අන්තිම දවස!" ඇය පැවසුවේ කිසිදු කනගාටුවකින් යුතුව නම් නොවේ.
අප අතරේ සිටි එක් සිසුවෙකුට ඇයට ප්‍රසාදය පළ කෙරෙන ආකාරයේ යමක් කීමේ අවශ්‍යතාවය ඇති වූ බව පෙනුණි. ඔහුට ප්‍රකාශ කිරීමට අවශ්‍ය වූයේ "අනේ ටීචර් ඔයා පසු ආත්මභවයේ දී ත් අපේම ටීචර් වෙන්න!" කියා විය යුතුය.
නමුත් මා මිතුරාගේ මුවෙන් පිට වුණේ මෙයයි.
"අනේ ටීචර්, ආයේ ඉපදෙන්න!"
-රසිකොලොජිස්ට්
ප/ලි
මාස කිහිපයකට පසු බ්ලොගය මතක් විය. ඒත් ඇත්තම කියනවා නම්, මා මේ සටහන වොයිස් ටයිප් කරන්නට පටන් ගත්තේ ෆේස්බුක් සඳහා ය. තරමක් දිගු වූ නිසා, බ්ලොගයේ පළ කරන්නට සිත් විය!
