අන්තර්ජාතික මූල්‍ය අරමුදල විසින් ශ්‍රී ලංකාවට පනවා ඇති ආර්ථික ආත්මක්ලමථානුයෝගී (austerity) සම්බාධකවලට විරුද්ධව කටයුතු කළ යුත්තේ කෙසේද යන මැයෙන් පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ශිෂ්‍ය කණ්ඩායමක් (දේශපාලන විද්‍යා අධ්‍යයන අංශයේ, දේශපාලන විද්‍යා ශිෂ්‍ය සංගමය) විසින් සංවිධානය කර තිබුණු දේශනයකට විශ්වවිද්‍යාල අධිකාරිය විසින් අවසර දී නොමැති බව කියවේ. මේ පිළිබඳ මා දැන ගත්තේ ඒ ගැන කියවෙන ලිපියක් සමාජ සමානතා පක්ෂයේ වෙබ් අඩවියේ පළ වී ඇති බව ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි විසින් ලියූ ෆේස්බුක් සටහනකිනි.
එය දුටු මගේ සිහියට ආවේ පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ දී අප ලැබූ මේ හා සමාන අත්දැකීමකි.
විශ්වවිද්‍යාල සංගමයක් විසින් යම්කිසි දේශනයක් හෝ වෙනත් වැඩසටහනක් සංවිධානය කරන විට ඒ සඳහා විශ්වවිද්‍යාලයේ සම්පත් එනම්, දේශන ශාලාවක්, විදුලි බලය යනාදිය භාවිතා කෙරෙන නිසා, ඒ සඳහා අවසර ලබා ගැනීම සාමාන්‍ය ක්‍රමයයි. මේ සඳහා රෝනියෝ කරන ලද පෝර්මයක් එකල ශිෂ්‍ය කටයුතු පිළිබඳ උප ලේඛකාධිකාරි කාර්යාලයෙන් ලබාගත යුතු වූ අතර එය අදාල තොරතුරු යොදා සම්පූර්ණ කර මට මතක හැටියට ජ්‍යෙෂ්ඨ භාණ්ඩාගාරිකගේ (මේ ආචාර්ය මණ්ඩලයේ අයෙකි) අත්සන ද සහිතව එම කාර්යාලයට ම ඉදිරිපත් කළ යුතුය. ඔවුන් විසින් එය අනුමත කරනු ලැබේ. නමුත්, ශිෂ්‍ය සභා කාර්යාලයේ යම්කිසි රැස්වීමක් පැවැත්වෙද්දී හෝ ශිෂ්‍ය පොදු කාමරයේ රැස්වීමක් හෝ සාදයක් හෝ පැවැත්වෙද්දී මේ ආකාරයෙන් අවසර ගැනීමක් සිදු නොකෙරුණි.
අප ඉගෙන ගත් ඉංජිනේරු පීඨයේ සමාජ විද්‍යා සංගමය නමින් ශිෂ්‍යයින්ගේ සංගමයක් තිබුණි. මා දෙවන වසරේ සිටියදී එහි සංස්කාරක ලෙස ද, තුන්වෙනි වසරේ දී එම සංගමයේ ලේකම් ලෙස ද කටයුතු කළෙමි.
අපේ අවසාන වසරේ දී ඉංජිනේරු පීඨ සමාජ විද්‍යා සංගමයේ සභාපති ලෙස පත් වුණේ එකම වසරේ උගත් මා මිත්‍ර ස්ටැන්ලි මොරේමඩ ය.
ඊට කලින් වසරේ, එනම් අප විශ්වවියාලයේ ගත කළ තුන්වෙනි වසරේ, මුල සිට ම අප ලංකාවේ ජාතිකත්ව ප්‍රශ්නය පිළිබඳව දේශන මාලාවක් සංවිධානය කළෙමු.
ඒ වසරේ මේ මාතෘකාව යටතේ මහනුවර සත්යෝදය සංවිධානයේ නායක ෆාදර් පෝල් කැස්බර්ස් විසින් දේශනයක් පවත්වන ලදී.
ඊළඟ වසරේ අපේ මුල්ම ආරාධනය ලැබුණේ විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමය නම් දේශපාලන සංවිධානයේ නායකයෙකු වූ විශ්වවිද්‍යාල සේවයෙන් ඒ වන විට නෙරපා දමා ආචාර්ය සුචරිත ගම්ලත්ට ය. එකී විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමය දැන් හැඳින්වෙන්නේ සමාජ සමානතා පක්ෂය ලෙසිනි.
අපේ සමාජවිද්‍යා ශිෂ්‍ය සංගමයෙන් ඊළඟට සංවිධානය කෙරුණේ නව සමසමාජ පක්ෂයේ නායක ආචාර්ය වික්‍රමබාහු කරුණාරත්න ගේ ජාතිකත්ව ප්‍රශ්නය පිළිබඳ දේශනයයි. වික්‍රමබාහු අප ඉගෙනුම ලැබූ ඉංජිනේරු පීඨයේ ම දිගු කාලයක් තිස්සේ දේශකයෙකු ලෙසින් සේවය කරමින් සිටියදී 1978 වසරේ ජේ. ආර්. ජයවර්ධන විසින් ගෙන එනු ලැබූ ඒකාධිපති ව්‍යවස්ථාවට කළු කොඩි ඔසවා විරෝධය පළ කිරීමේ වරදට විශ්වවිද්‍යාල පාලනාධිකාරයෙන් සේවයෙන් නෙරපා දමා තිබුණි.
ඉංජිනේරු පීඨ දේශන ශාලාවක පැවැත්වීමට අදහස් කෙරුණු මෙම දේශනය සඳහා අවසර ලබා ගැනීම පිණිස අදාළ අයදුම් පත්‍රය නිසි ලෙස පුරවා ශිෂ්‍ය කටයුතු පිළිබඳ උප ලේඛකාධී කාර්යාලයට බාර දී තිබුණ ද නියමිත දිනය වන තෙක් ඒ සඳහා අවසර නොලැබුණි.
එනිසා එම දේශනය එදින නොපවත්වා කල් දැමීමට සමාජ විද්‍යා සංගමයට සිදුවිය.
මේ බව ආචාර්ය වික්‍රමබාහු කරුණාරත්නට දැන්වීමට ක්‍රමයක් නොතිබුණු බැවින් එදින අදාල වේලාවට පෙර ඔහු ඉංජිනේරු පීඨයට පැමිණියේය.
අවසර ලැබී නොමැති බව දැනගත් ඔහු එතැන සිටි ඉංජිනේරු පීඨ ආචාර්ය මණ්ඩලයේ අය සමග සතුටු සාමීචියේ යෙදී ආපසු ගියේය.
මගේ මතකයට අනුව, මේ පිළිබඳ සාකච්ඡා කිරීමට ස්ටැන්ලි මොරේමඩ සහ සමාජ විද්‍යා සංගමයේ ඒ වසරේ ලේකම් ලෙස කටයුතු කළ කනිෂ්ක තෙන්නකෝන් එවකට ඉංජිනේරු පීඨයේ පීඨාධිපති ලෙස කටයුතු කළ මහාචාර්ය ජයතිලක හමුවී ඇත.
එහිදී ජයතිලකකාරයා කියා ඇත්තේ සිසුන් කළ යුත්තේ ඒ වැනි දේශපාලන කරුණු ගැන දේශන සහ සාකච්ඡා පැවැත්වීම නොව, ඉගෙනීමේ කරුණු පිළිබඳව, නිවැරදිව ඉගෙන ගන්නේ කෙසේද පිළිබඳව දේශන සහ සාකච්ඡා පැවැත්වීම බවයි.
එවිට ස්ටැන්ලි මොරේමඩ ජයතිලකට පවසා ඇත්තේ “එහෙනම් සර්, සර් කරන්නකෝ ඒ මාතෘකාවෙන් දේශනයක් ලබන සතියේ ම!” කියායි.
ඒ අනුව තවත් සතියකට පමණ පසු මහාචාර්ය ජයතිලක ගේ “How to study” දේශනය පැවැත්වුණි.
තවත් සතියකට දෙකකට පමණ පසු නිසිපරිදි අවසරය ලැබුණු නිසා වික්‍රමබාහුගේ දේශනය පැවැත්වීමට අපට ඉඩ ලැබුණි.
ඒ දේශනය සම්බන්ධයෙන් ද ඉතා රසවත් කතාවක් ඇත. කලකට පෙර මා සේ ඒ තොරතුරු සහිත “සුචරිත, බාහු සහ නිෂ්මි” මැයෙන් ලිපියක් ලියා එය පුවත්පතක පළ කර අතර එය නුදුරු දිනක දී රසිකලොජි බ්ලොගයේ පළකිරීමට අදහස් කරමි.
- රසික සූරියආරච්චි (image: P)
No comments:
Post a Comment
ඔබේ ප්‍රතිචාරය මට සතුටකි!. Your comments are most welcome!
සංයමයෙන් යුතුව ප්‍රතිචාර දක්වන්න.