මේ මගේ තරුණ කාලයේ මා සටහන් ලියූ දිනපොත් වලින් ඉතුරු වී ඇති එකම දිනපොතේ ඇති අපූරු කතාවකි.මේ කාලයේ මගේ වයස අවුරුදු දහඅට හමාරකි. උසස් පෙළ ලියා ප්‍රතිඵල ලැබී විශ්වවිද්‍යාලයට යාමට පෙර කාලයයි.
ඒ සටහන එක්තරා රේඩියෝ නාට්‍යයක කතාව ගැනයි.
ලංකාවේ රූපවාහිනී තිබුණත්, අපේ ගමට විදුලිය ඇවිත් සෑහෙන කාලයක් වුණත්, ගමේ ප්‍රධාන පාරෙන් මද දුරකින් පිහිටි අපේ නිවසට විදුලිබලය නොතිබුණු නිසා අපේ සවස් කාලය ගෙවුණේ ටෝච් බැටරියෙන් වැඩ කළ රේඩියෝව සමගයි.
“ගජ මුතු” නාට්‍යය ඇහුවා. හරි ලස්සනට යනවා ඒක. මම කියන්නේ කතාව අවසානයේ වලව් පරම්පරාවේ “අප්පෝ” සහ පහත් යැයි සම්මත (බෙරකරු?) කුලයේ “මුතුමලී” විවාහ විය යුතුයි.මේ කාලේ අපේ අම්මාගේ වයස අවුරුදු හතලිස් එකහමාරයි. ඒ කියන්නේ ඇගේ ජීවිතෙන් අඩයි.
එතකොටයි කුලභේදයට නියම පහරක් වදින්නේ?
ඒ දෙන්නා විවාහ නොවී කතාව කතාව ඉවරවෙනවා නම් ඔය නාට්‍යයෙන් ඇති වැඩේ මොකක්ද?
ඒත් අම්මාගේ සිතුවලව සිතුවිලි වල හැටි?
අම්මා හිතන්නේ නැහැ අප්පෝවයි මුතුමලීවයි එක් කළ යුතුයි කියා. එසේ කරනවා නම් මුතුමලී වෙනින් “හොඳ” පවුලක ඉපදුණු නමුත් මේ “අඩු කුලේ” නිවසේ හැඳුණු දරුවෙක් කරයි ලු!
එහෙම අවසාන කරනවා නම් මේ කතාවේ වැඩක් නැත කියා මම අම්මාගේ අදහස ගැන වාද කරන්න හැදුවහම අම්මා කිව්වා: “එහෙනම් උඹ බැඳගනින් බෙරවායෙකුගේ දුවක්!” කියා.
අම්මාත් ඔය කුලභේදය ඔය තරම් සලකයි කියා මම හිතුවේ නැහැ.
කෙල්ල ලස්සන නම් ඉගෙනගෙන නම් වෙන මොනවාද?
මං ඔය කුලභේදය ගණනකට ගන්නේ නෑ. එසේ වූවත් අම්මලාගේ දුර්මත කැඩීම සඳහා වුවමනාවෙන් සොයාගෙන ගොස් එසේ විවාහ වීමටත් මට අවශ්‍යතාවක් නැහැ.
නමුත් එවැනි අවස්ථාවක් ජීවිතයේ උදාවුණොත් කිසිසේත්ම ඔය භේද මම සලකන්නේ නැහැ.
එය සහතිකයි. මොනතරම් පටු කල්පනා ද ඒවා?
පසුකාලීනව අම්මාගේ ඒ පැරණි ප්‍රතිගාමී අදහස් වෙනස් වෙන්න ඇති කියා මා හිතනවා.
- රසික සූරියආරච්චි
(image: Rasika Suriyaarachchi)
No comments:
Post a Comment
ඔබේ ප්‍රතිචාරය මට සතුටකි!. Your comments are most welcome!
සංයමයෙන් යුතුව ප්‍රතිචාර දක්වන්න.