තුනේ පන්තියේ චිත්‍ර පාඩම - Third class art?

පෙර සටහනක මා ලියූ පරිදි, අප කුඩා කාලයේ තුනේ පන්තියේ සිට පහේ පන්තිය දක්වා පාසල් විෂයය නිර්දේශයේ චිත්‍ර කර්මය නමින් විෂයයක් තිබුණි. ඊට පෙර මා පාසල් ගිය වසර දෙකේදී, එනම්, පළමුවෙනි ශ්‍රේණියේ දී සහ දෙවෙනි ශ්‍රේණියේ දී ද, අප පාසලේ දී චිත්‍ර ඇඳිමුත්, ඒවා ගල්ලෑල්ලේ ගල්කුරෙන් ඇඳුණු, අද දැනුමෙන් කියනවානම්, කළු-සුදු වර්ගයේ රේඛා චිත්‍ර පමණක් විය.

තුනේ පන්තියේ දී, ගල්කූර සහ ගල්ලෑල්ලෙන් අප පැන්සලට සහ ඇක්සයිස් පොතට මාරු වීමත් සමග, චිත්‍ර කර්මය යනු වෙනම ම විෂයයක් වී, ඒ සඳහා අවශ්‍ය ආම්පන්න ලෙස, පාට පැන්සල්, පැස්ටල් කූරු, දිය සායම්, පින්සල් සහ චිත්‍ර පොත් යනාදිය ද වාර්ෂික පොත් ලයිස්තුවට ඇතුළත් විය.

චිත්‍ර කර්මය අපට අනිවාර්ය විෂයයක් විය. එනම්, මේ වෙනුවට වෙනත් විකල්පක් නොතිබුණි.

ඇත්තටම ඔය විකල්ප යන සංකල්පය කුඩා දරුවන් සඳහා එදත්, අදත් අදාළ වෙන්නක් නොවේ. කියන දෙයක් කළ යුතු විය. ඇසෙන දෙයක් අසා සිටිය යුතු විය. උගන්වන දෙයක් ඉගෙන ගත යුතු විය.

ඇල්මෙන් අකුරු උගනිව් ඉදිරි වැඩ තකා!

චිත්‍ර කර්මය යනු, කරුමයක්ම නොවුණත්, මා එතරම් ප්‍රිය කළ විෂයයක් නම් නොවුණි. එයට එක් හේතුවක් වූයේ එකල පාසල්වල ඉංග්ලිෂ් විෂයය හැර අන් සියලුම විෂයයන් ඉගැන්වූ පන්ති භාර ගුරුවරියන්ට වාර පරීක්‍ෂණයන් හි දී, චිත්‍ර කර්මය විෂයය සඳහා තමන්ට අවැසි අවැසි පරිදි ලකුණු දිමට හැකි වීම සහ ඒ ලකුණු අපට ඒ ලැබෙන ආකාරයටම බාර ගැනීම හැර වෙනත් කළ හැකි කිසිවක් නොවීමත් ය.

අනෙක් විෂයයන්ට අදාළව තත්වය මෙය නොවූ බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. උදාහරණක් ලෙස, ගණිතය සඳහා අපට ලැබෙන ප්‍රශ්න දහයට නිවැරදි පිළිතුරු දුන් විට මුලු ලකුණු ප්‍රමාණය ම ලැබිය යුතුය. බුද්ධාගම සඳහා අපට මිහිඳු හිමි සමග ලංකාවට ආ අනෙක් පිරිස කවුදැයි නම් කරන්න කියා ප්‍රශ්නයක් ලැබුණු කළ, ඉත්තියඋත්තියසම්බලබද්දසාලසුමනසාමනේරයන්වහන්සේසහපණ්ඩුකනම්බෑණා යැයි කට පාඩමෙන් (අවැසි පරිදි පද වෙන් කර කොමා ලකුණු යොදා) ලියූ කළ මුලු ලකුණු ප්‍රමාණයම ලැබිය යුතුය.

නමුත්, මා අඳින චිත්‍රයකට හේමාවතී ටීචර් දෙන්නේ ලකුණු හැට පහක් නම්, එය හැටක් හෝ හැත්තෑවක් නොවී හරියටම හැට පහක් ම වූයේ කෙසේ දැයි දන්නේ ඇය ම පමණි!

මේ ගුරුවරියන් චිත්‍ර ශිල්පය දන්නා අය යැයි මම නොසිතමි. ඔවුන් කළ එකම කාර්යය වූයේ, ආ ළමයි, අද මෙන්න මේක අඳින්න කියා කළුලෑල්ලේ යම් මාතෘකාවක් සඳහන් කිරීමයි.

මෙසේ අපට චිත්‍ර අඳින්නට ලැබුණු මාතෘකා අතර, චීත්ත මොස්තරය, වැසි දිනයක දර්ශනයක්, හිරු බැස යාම, හිරු නැග ඒම, පෙරහැරක්, පෝය දා පන්සලේ දර්ශනයක් වැනි දේ විය.

අප කළ යුතු වූයේ, අප දන්නා පරිදි ඒ මාතෘකාවට අදාළ යැයි අපට සිතෙන දේ අපේ චිත්‍ර පොතේ ඇඳීමයි.

චිත්‍ර පිළිබඳව හෝ චිත්‍ර අඳින්නට ඉගැන්වීම පිළිබඳව හෝ දැනුමක් නොමැති අයෙකුට වුවද, චිත්‍රයක් දෙස බලා යම් ආකාරයකට අගැයීමක් කළ හැකිය. සතිපතා අප අතින් ඇඳුණු චිත්‍රවලට සහ වාර විභාගවල දී අප කළ නිර්මාණවලට ලකුණු ලැබෙන්නට ඇත්තේ ඒ ආකාරයට විය යුතු යැයි මට සිතේ.

තුන්වෙනි ශ්‍රේණියේ දී හේමාවතී ටිචර්ගෙන් හෝ හතරවෙනි ශ්‍රේණියේ දී මැ.පෙ. රූපසිංහ ටීචර්ගෙන් හෝ පමණක් නොව පස්වෙනි ශ්‍රේණියේ දී බමුණුසිංහ ටිචර්ගෙන් හෝ මා චිත්‍ර සඳහා ලද ලකුණු පිළිබඳව සෑහීමකට පත් නොවූ බව කිව හැක. කෙසේ නමුත්, පස්වෙනි ශ්‍රේණියේ දී අපට වඩා වැදගත් වූයේ, චිත්‍ර කර්මය වැනි විෂයයන් නොව, ගණිතය, සිංහල සහ බුද්ධි පරීක්‍ෂණය යන විෂයයන් ත්‍රිත්වයයි. ඒ ඊළඟ වසරේ සිට ද්වීතීයික අධ්‍යාපනය හැදැරීමට වෙනත් පාසලකට යාම සඳහා සුදුසුකම් ලබා ගැනීමේ විභාගය සඳහාය.

පස් වසරක් උගත් අල්ලපු ගමේ පාසල වූ කොස්සින්න ශ්‍රී ශීලානන්දයට සමු දී, හයේ පන්තියේ සිට ඉගෙනීම සඳහා මා අපේ මහ ගෙදරට කිලෝ මීටර් හතරක් පමණ දුරින් පිහිටි ගලහිටියාව මධ්‍ය විද්‍යාලයට ඇතුළත් වූ පසු, චිත්‍ර කර්මය විෂයයට විකල්ප ලෙස නැටුම් හෝ සංගීතය හෝ හදාරන්නට අපට වරම් ලැබුණු අතර, මම දෙවරක් නොසිතා ම එයින් එක් විකල්පයක් කරා යොමු වුණෙමි.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
බ්ලොග් හේමන්තයේ ආරම්භය සනිටුහන් කිරීම පිණිස මා ලියූ සටහන ඇරඹුවේ පාසලේ චිත්‍ර පාඩම් පිළිබඳව කළ සටහනකින් නිසා, ඒ තේමාව ඉදිරියට ගෙන යාම පිණිස මේ කෙටි සටහන ලිව්වෙමි.

මේ ආකාරයේ තවත් කතා දෙක තුනක් ම ඇත!

(image: https://sites.psu.edu/badar/about-me-page/)