සුදු කලිසමේ පින්වන්තකම - What's so good about white?

ලංකාවේ රජයේ පාසල්වල පිරිමි ළමුන් ගේ නිල ඇඳුම ලෙස සුදු කලිසම නියම කර ඇත්තේ කුමන හේතුවක් නිසා දැයි මට සිතා ගත නොහැක. සුදු කලිසමක් ඇඳීම යනු, මඩ, දුවිලි, කුණු සහ වෙනත් පැල්ලම්වලට "එන්න මෙයාලා!" කියා අත වැනීමකි.

ඒ වෙනුවට කළු කලිසමක් නියම කර තිබුණා නම්, අපේ කාලයේ නම් සන්ලයිට් හෝ වොන්ඩර්ලයිට් සබන් බාර් ගණනාවක් ම ඉතුරු කර ගන්න ද, දැන් කාලයේ නම් රෙදි සෝදන කුඩු ද, රෙදි සෝදන මැෂින් ක්‍රියාත්මක වන පැය දහස් ගණනක් ඉතුරු කර ගන්නට ද තිබුණි.

පාසල් කාලයෙන් පසු අප බොහෝ දෙනෙකු එකම සුදු කලිසමක් හෝ නොමහන්නේ, මිලදී නොගන්නේ ඒ සුදු කලිසම් ඇඳීමේ ඇති අපහසුකම මොනවට ඔප්පු කරමිනි.

සුදු කමිස සම්බන්ධයෙන් තත්වය මෙය නොවේ. යට බාගේ මෙන් නොව උඩ බාගේ කිලුටු වීම සාමාන්‍යයෙන් අඩුය. අනිත් වැදගත් කරුණ නම් කමිසයක් නිවසේ දී ම සෝදා පිරිසිදු කර ගැනීමට වැය කළ යුතු මුදල ද, එසේ නැති නම්, ලොන්ඩරි හෝ ඩ්‍රයි ක්ලීන් ගාස්තු ද කලිසමකට වැය වෙන ප්‍රමාණයට වඩා සෑහෙන්න අඩු වීමයි.

අනෙත් වැදගත් කරුණ නම්, සම්මුඛ පරීක්‍ෂණයක් වැනි අවස්ථාවක් සඳහා කළු පැහැති කලිසමක් සමග සාමාන්‍යයෙන් සුදු කමිසයක් ඇඳීම සිරිත වීමයි. සුදු කමිසයකට ඕනෑම වර්ණයක ටයි පොල්ලක් ද ජාඩියට මූඩිය මෙන් ගැළපේ.

පාසල් සමයෙන් පසු අපට සුදු කලිසමක් අවශ්‍ය වෙතොත් ඒ මළගමකට සහභාගී වීමට පමණි. ඒ සඳහා ද පෙර කී සම්මුඛ පරීක්‍ෂණවලට සහභාගී වීම සඳහා අඳින කළු කලිසම සහ සුදු කමිසය ම ඇඳ ෂේප් විය හැකි බව මගේ අත්දැකීමයි.

මීට වසර හතරකට පමණ පෙර ලංකාවට නිවාඩුවකට ගිය වේලේ, මගේ දීර්ඝකාලීන ඇඳුම් මසන්නා වන පිළියන්දල පුවක්ගස් හන්දියේ "නිව් රත්න ටේලර්ස්" සාප්පුවට මා ගියේ සුපුරුදු පරිදි කලිසම් කිහිපයක් මස්සවා ගැනීමටයි. කාර්යාලයට ඇඳීම සඳහා තද පැහැති කලිසම් දෙකතුනක් මැසීමට ඇණවුම් කළ මම, හදිසියේ ආ අදහසක් අනුව පාසල් සිසුන් අඳින ආකාරයේ සුදු පැහැති රෙද්දකින් ද කලිසමක් රත්නපාල ලවා මස්සවා ගතිමි.

මා සතුව තිබුණු සුදු පැහැති කමිසසයක් සමග මා මුල්වරට ඒ සුදු කලිසම ඇන්දේ ආපසු ඕස්ට්‍රේලියාවට පැමිණිමෙන් පසු, අපේ නිවසේ සිට බටහිරට කිලෝ මීටර් පනහක් පමණ දුරින් පිහිටා ඇති කටුම්බා ආරන්‍යයට යෑමටයි. ඒ එහි වැඩවසන කුඩාගල කෝවිද හිමියන් සහ තවත් සාදුලා දෙදෙනෙකුව, අපේ නිවසේ සිට ඊසාන දිගින් කිලෝමීටර් තිහක් පමණ දුරින් ස්කෝෆීල්ඩ් හි පිහිටි ලංකාරාමයේ එදින පැවැත්වීමට නියමිතව තිබුණු කටින පිංකම සඳහා වැඩම කරවාගෙන යාමටයි.

උදේ රුයින් ම නිවසෙන් පිටත් වී, විනාඩි හතළිස් පහක් පමණ කාලයක් මග ගෙවා කටුම්බා ආරණ්‍ය සේනාසනයට ළඟා වුණු මම, එහි නිත්‍යවාසී කුඩාගල කෝවිද හිමියන් සහ තාවකාලිකව ලංකාවෙන් පැමිණ සිටි තවත් භික්‍ෂුවක් ද කැටුව පිටත්වුණේ කටුම්බා ආරණ්‍යයට කිලෝමීටර් දහයක් පමණ දුරකින් පිහිටි වෙනත් ආරාමයක වසන චීන ජාතික භික්‍ෂුවක් වාහනයට නංවා ගැනීමටයි.

වාහනයේ දී කෝවිද හිමියන් මගෙන් විමසුයේ මා බලාපොරොත්තු නොවුණු ආකාරයේ පැනයකි.

"කොහෙන්ද මහත්තයා, ඔය සුදු කලිසම ගත්තේ?"

"මං සැප්තැම්බරයේ ලංකාවට ගිය වෙලේ මස්සවා ගත්තා හාමුදුරුවනේ!" මම පැවසීමි.

"ආ ඒක මිසක්!"

"ඇයි හාමුදුරුවනේ එහෙම ඇහැව්වේ?"

"නෑ මහත්තයා, සුදු කමිස ඇඳගත්තු පිරිමි ඈයෝ පන්සලට ආවට, සුදු කලිසමක් ඇඳපු කෙනෙක් දකින්නේ ම නැති තරම්!" කෝවිද හාමුදුරුවෝ පැවසූහ.

කළු, දුඹුරු, නිල් ආදී විවිධ වර්ණයේ රෙදිවලින් නිමවුණු කලිසම් ඕනෑ තරම් මිලට ගැනීමට ඕස්ට්‍රේලියාවේ සාප්පුවල තිබුණ ද, ඒ අතර සුදු පැහැති කලිසම් තිබෙනු මා ද දැක නැති බව මට එවෙලේ සිහිවිය. සුදු පැහැයෙන් යුතු එක කලිසම් වර්ගය නම්, ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කිරීමට අඳින වර්ගයේ ඒවා පමණි!

මසා නිම කළ කලිසම් මිස, ටේලර් මේඩ් / බෙස්පෝක් කලිසම් තමන් ගේ මිනුම්වලට මස්සවා ගැනීම ඕස්ට්‍රේලියාවේ අධික වියදම් සහගත වැඩකි. සාප්පුවකින් මිල දී ගන්නා ඇඳුමක, කකුලක් කොට කර ගැනීම වැනි දෙයකට පවා ලංකාවේ දී ටේලර් මේඩ් කලිසමක් මසා ගැනීමට යන මුදල ම වැයවේ.

වසරකට වරක් දෙවරක් පමණක් පන්සලට යන මට, සැදැහැවත් උපාසකයෙකු ලෙස ශ්වේත වර්ණයෙන් සැරසී අඩුවශයෙන් පිටතින් හෝ සිල්වත්කමක් පෙන්වීමට හැකිවීම ගැන මට ඇති වුණේ සතුටකි.

-රසිකොලොජිස්ට්

(image: http://www.intro-clothing.com/blog/2016/06/cristiano-ronaldo-summer-inspired-outfit/)