ජැන්ඩියට ඇඳීම සහ ආත්මාභිමානය - You look dandy mate

සිනුවර තද සීතලක් පැවතුනු පසුගිය ශීත සිසිිරයේ මා රාත්‍රියට නිවසේ දී ඇඳ සිටි අත් දිගැති ප්ලැනල් රෙදි කමිස (මේවා ජම්පර් යැයි හැඳින්වේ) සහ එවැනිම රෙද්දෙන් මැසූ දිග කලිසම් යනාදිය ශීත සිසිරය සඳහා ම විශේෂයෙන් නිපදවූ ඇඳුම් ය.

නමුත්, මා රාත්‍රියට සීතල අඩු වසන්ත සහ හේමන්ත කාලයේ මෙන් ම රස්නය වැඩි ගිම්හාන සමයේ නිවසේ දී අඳින ටී-ෂර්ට් යනාදිය නම්, ඒවායේ කලින් ආත්මයේ මා සමග වසර දෙක තුනක් තිස්සේ එළියේ-පහළියේ ගමන් බිමන් ගිය, කාලයත්, සේදීමත් නිසා ඔපය නැති වී පරණ වූ පසු දිවා සමයේ සිට රාත්‍රී කාලයේ නිවසේ දී පාවිච්චිය සඳහා තත්වයෙන් පහළ හෙළන ලද ඒවා ය.

මට අද කවුරු කීවේදැයි නිවැරදිව අමතක අයෙකු මා සමග වරක් කීවේ, ඔහු (හෝ ඇය) පරණ වුණු ඇඳුම් කිසි දිනක නිවසේ ඇඳීම සඳහා යොදා ගන්නේ නැති බවත්, නිවසේ දී අඳින්නේ ඒ සඳහා ම විශේෂයෙන් මිළට ගත් ඇඳුම් බවත් ය.

ඒ ඇයිදැයි ඇසූ විට ඇය (හෝ ඔහු) පවසා සිටියේ නිවසේ දී, සති අන්තයේ, සවස් යාමයේ හෝ රාත්‍රී කාලයේ දී වුව, වසර කිහිපයක් පැරණි ඒවා නොව අලුතින් ම ඒ සඳහාම මිලට ගත් නැවුම් ඇඳුම් ඇඳ පැළඳ සිටීමෙන් සිතට මහත් ප්‍රීතියක්, සතුටක්, ආත්ම විශ්වාසයක් ලැබෙන බවයි.

එවැනි අයෙකු නිතර ඇහැ ගැටෙන නිවසේ අන් අයට ද, ඒ දසුන, එවැනිම වූ ප්‍රසන්න අත්දැකීමක් වන බව සැකයෙන් තොරව අපට සිතිය හැක.

සරත් විජේසූරිය ගේ සුප්‍රකට හුචක්කුව කතාවෙන් කියවුනේ ඒ කාසියේ අනෙක් පැත්ත ගැනයි, එනම්, රෑට අඳින ඇඳුම උඩින් ම හවුස්කෝට් නොහොත් හුචක්කුව පටලවා ගෙන දිවා කාලය ද ගත කරන අර්ධ නාගරික ප්‍රදේශයන්වල වෙසෙන පහළ මධ්‍යම පන්තියේ ගෘහිණියන් ගේ ඒ චර්යාව පිළිබඳව ය.

ඒ කරුණු කෙසේ වෙතත්, ජැන්ඩියට හෙවත් ඩැන්ඩි ලෙස ඇඳ පැළඳ සිටීමෙන් සිතට මහත් ප්‍රීතියක් පමණක් නොව, ධෛර්යක් සහ ආත්මාභිමානයක් ද, ඉමහත් චිත්ත ශක්තියක් ද ලැබෙන බව මම පසුගිය මාස හතරක පමණ කාලයේ දී හොඳින් වටහා ගත්තෙමි.

පසුගිය මැයි මාසයේ දී සිදුවුණු, මා සේවය කරන කාර්යාලය සිනුවර උතුරු ප්‍රදේශයේ සිට අපේ නිවස පිහිටි බටහිර දෙසට කිලෝමීටර් තිහක් පමණ විතැත් වීමත්, ඒ සමගම කෙරුණු "වැඩ-අනුව-ඉඩ" යැයි මා නම් කළ කාර්යාල සැලසුමේ වෙනසත් පිළිබඳව මා මින් පෙර රසිකොලොජියේ ලිපි දෙකක් ම ලියා තිබේ.

ඒ වෙනසත් සමගම, අපේ ප්‍රදේශයට ශීත ශිශිරය ද උදා විය. අලුත් කාර්යාලයේ, අලුත් ජීවිතය වෙනස් ආකාරයකට ඇරඹීමට සිතු මම, සම්පූර්ණ යුරෝපීය ඇඳුමින්, එනම්, ටයි සහ කෝට් ද පැළඳ සේවයට යාම ඇරඹූවෙමි.

මා අවසන්වරට මේ ආකාරයේ ෆුල් සූට්කාරයෙකු ලෙස සේවයට ගියේ මීට වසර දහයකට කලින් බැලරැට් විශ්ව විද්‍යාලයේ සිඩ්නි ශාඛාවේ සේවය කළ සමයේ දී ය.

උසස් අධ්‍යාපන සේවයේ ඒ වෘත්තීය ජීවිතය සදහටම අතහැර දමා, ප්‍රාන්ත රජයේ අධිකාරියක සේවය ඇරඹූු පසු, මුලින් ම 2007 දී ම, කෝට් බෑය අතහැර දැමුවෙමි. ඉන් පසුව 2010 දී එලැඹි ගිම්හාන සමයේ දෙසැම්බරයේ දී ටයි පටිය ද අමතක කර දැමුවෙමි.

යළිත් ටයි පොල්ල බෙල්ලේ ගැට ගසා කෝට් බෑය හැඳගත් පසු ශීත ශිශිරයේ කරදරයෙන් බේරීමට ඉඩ ලැබුණා පමණක් නොව සිතට ද උදෑසනම විශාල ප්‍රබෝධයක් ඇති වී දවසම ඒ සතුට සිතේ පැවතෙන බව මම අත් වින්දෙමි.

මග තොට දී, කාර්යාලයේ දී මා දකින කාන්තා පාර්ශවයේ අයට ද, හුචක්කු විලෝම චින්තා පහල වෙන්නට ඇතුවාට සැක නැත!

කාර්යාලයේ ඇතමුන් මා අසලට පැමිණ "යූ ලුක් ඩැන්ඩි මේට්!" යැයි කියමින් මගේ ඒ පිළිවෙලට ඇඳීමේ වැඩපිළිවෙළට "ප්‍රසංශා" කළහ.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
මේ අපට ගෙවෙන්නේ මල්බර වසන්තයයි. තවත් මාසයකින් පමණ රුදුරු ගිම්හානය එළැබීමට නියමිත ය. දැනටමත් කෝට් බෑය අතැර දමා ඇති මම, ටයි පොල්ල ද ගලවන්නට කල් මරමින් සිටිමි. පසුගිය ගිම්හානයේ කළ ආකාරයට අත් දිග කමිසද අතහැර, අත්කොට කමිසයට බසින්නට මට හැකි වෙනු ඇත!

හැබැයි, මා සතුව ඇති එකම සුදු කලිසම නම් තවම මා කාර්යාලයට යෑමේ දී ඇඳ නැත.