විශ්වවිද්‍යාල නවකවදය මුලිනුපුටා දැමීම අසීරු ඇයි? ප්‍රියන්ජිත් පෙරේරා ගේ මතය - Priyanjith Perera on Ragging

පහත දැක්වෙන්නේ මා මිත්‍ර ප්‍රියන්ජිත් පෙරේරා විසින් නවකවදය සම්බන්ධයෙන් ෆේස්බුක් අවකාශයේ බෙදා හැර තිබූ අදහස් ය. කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ වෛද්‍ය උපාධිධාරියෙකු වන ප්‍රියන්ජිත් පෙරේරා, තම පශ්චාත් උපාධිවලින් අනතුරුව කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ වෛද්‍ය පීඨයේ ද කලක් සේවය කළේය.

සිංහල පරිවර්තනය මගේ ය.

---

University Ragging: Why is it so hard to eradicate? These are a few of reasons why we have failed to eradicate 'ragging' from our universities as I see it. For the majority of 'freshers' it is only 'one' of many problems they have to cope up with. And it is the only 'transient' problem as all others are 'permanent'. Therefore, every year, as by some unseen consensus, they decide to tolerate it for this 'short' period of time. 'Ragging' the 'juniors' has been a characteristic feature of our culture for a long time although nobody calls it 'ragging'. We call it 'respecting elders'. From the day we are born till we are dead we are being harassed by our parents, teachers, bosses, police, judges, doctors and practically everybody, from whom we need to get something done. Therefore, a few weeks of 'ragging' by our 'seniors' is not a big deal because university ragging is not the beginning nor the end of the 'lifelong' other 'ragging'. The public institutions in our country are 'owned' by the people, who work for them. Although in theory 'clients', for whose benefit these institutions are run, are the most important 'stake holder' practically they cannot override the 'workers' under any circumstance. In the university, although the academic staff 'own' the students' academic life the private lives of students are owned by the 'fellow students'. In the case of 'freshers' it is the 'seniors'. Majority of our university students have a less developed personalities, which is not resulting from any fault of theirs but from many other factors including our education system, socio-cultures factors etc. Their lack of confident in themselves is compensated by sense of belonging to a group from the day they stepped into the university. As a result, both the 'fresher' and 'senior' try their level best to integrate into the group while shedding whatever little 'individualism' they carried into the university. This point is well illustrated by the fact that students coming from upper middle class and/or Colombo/City schools are generally against 'ragging' as seniors and are not being 'ragged' as 'freshers'. Majority of 'freshers' think that without 'seniors' help they cannot pass the exams and survive in the university. (Actually these ideas are given to them by the seniors themselves.) Therefore, they do not want to antagonise their 'seniors' by not being subject to 'ragging', complaining to authorities and cooperating with the academic staff. (After all this is only a 'transient' problem isn't it?) The 'freshers' and the 'seniors', who are against ragging, cannot trust their teachers as there is a huge 'gap' between the 'student' and 'academic' staff. The same cultural trait of respecting 'seniors' works in this area as well. Therefore, whatever the academic staff does to eradicate 'ragging' is hampered by lack support from both the 'freshers' and 'seniors'. It is my opinion that even if there can be 'sadistic' and 'mentally deranged' monsters among the perpetrators of 'ragging' there number should be insignificant. Most of them are driven by tradition and culture. It cannot be denied that majority of them get some kind of satisfaction by being in a position of power in the first time of their life. However, at least a few of them believe the 'Myth of Sri Lankan Student Movement' ලාංකීය ශිෂ්‍ය වියාපාරය and its importance. Corollary to this is the belief that to achieve the objectives of the movement all the student should work as 'one'. Ragging is considered as a way of getting all the 'students' under one banner and making them think as one single organism. There is a possibility that 'ragging' is used by one political movement to recruit cadres for their movement and 'brain wash' the others into their line of thinking about the 'education system' in particular and 'political system' in general. These are some of the reasons why it is so hard to eradicate this problem from our universities, in my opinion. The criminal justice system has only a very limited role to play in this regard. The day that every 'fresher' thinks that he/she can survive in the University by his/her own without any senior's help there won't be 'ragging' in our universities. Empowering the 'freshers' both economically and psychologically is the way to their 'freedom'. Can we do it in the foreseeable future?

විශ්වවිද්‍යාල නවකවදය මුලිනුපුටා දැමීම අසීරු ඇයි? මා දකින ආකාරයට, විශ්වවිද්‍යාලවලින් නවකවදය මුලිනුපුටා දැමීමට අප අසමත් වී තිබීමට හේතු කිහිපයක් ම තිබේ. නවක සිසුන් බහුතරයකට නවකවදය යනු තමන්ට මුහුණ දීමට ඇති ප්‍රශ්න රාශියෙන් එකක් පමණි. එසේම, එය අනෙකුත් ස්ථිර ප්‍රශ්න අතර ඇති එකම තාවකාලික ප්‍රශ්නය ද වේ. එ නිසා, හැම වසරකම, නොපෙනෙන සම්මුතියකින් මෙන්, එය බලපාන කෙටි කාලයේ දී නවකවදය ඉවසා දරා ගැනීමට ඔව්හූ තීරණය කරති. කිසිවෙකු එය නවකවදය ලෙසින් හඳුන්වන්නේ නැති වුවද, කණිෂ්ඨයින් නවකවදයට ලක් කිරීම දිගු කලක් තිස්සේ අපේ සංස්කෘතියට ආවේණික වූ ලක්ෂණයක්ව පවතී. අප එය වැඩිහිටියන්ට ගරු කීරීම ලෙස හඳුන්වමු. අප ඉපදුණු දිනයේ සිට මිය යන දිනය දක්වා ම, අපේ දෙමව්පියන්, ගුරුවරුන්, ලොක්කන්, පොලීසිය, නඩුකාරයින්, වෛද්‍යවරුන් සහ ප්‍රායෝගිකව ගත් කළ අපට ඔවුන් ලවා යමක් කර ගත යුතු සියලු දෙනාම පාහේ, අපව වධයට ලක් කරති. එ නිසා, ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුන් විසින් කරනු ලබන සති කිහිපයක නවකවදය අපට බැරෑරුම් කාරණයක් නොවේ. විශ්වවිද්‍යාලයේ නවකවදය යනු, ජිවිත කාලය පුරාම අපට මුහුණ දීමට සිදුවෙන අනෙකුත් වද හිංසාවල ආරම්භය හෝ අවසානය හෝ නොවේ. අපේ රටේ මහජන ආයතන, ඒවායේ සේවය කරන අයගේ පුද්ගලික බූදල් වේ. න්‍යායාත්මකව ගත් කල, ආයතනයෙන් සැපයෙන සේවාවන් ලබා ගන්නා සේවාදායකයා ආයතනයේ වඩාත්ම වැදගත් කොටස්කරුවා වුවද, ප්‍රායෝගිකව, ඔවුන්ට කිසිසේත්ම සේවකයින් අභිබවා ගිය නොහැක. විශ්වවිද්‍යාලවලදී, ශිෂ්‍යයින් ගේ අධ්‍යයන ජීවිත, අධ්‍යයන කාර්ය මණ්ඩලයට අයිති වුණද, පුද්ගලික ජීවිතවල අයිතිය හිමිවන්නේ අන් සිසුන්ට ය. නවක සිසුන් ගේ පුද්ගලික ජිවිතවල හිමිකරුවන් වන්නේ ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුන් ය. අපේ සිසුන් බහුතරයකට ඇත්තේ අඩුවෙන් දියුණු වූ පෞරුෂයකි. එය ඔවුන් ගේ වරදකින් සිදුවන්නක් නොව, අපේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය, සමාජ-සංස්කෘතික කාරණා යනාදිය නිසා වෙන්නකි. තමන් පිළිබඳ ඇති විශ්වාසයේ අඩුකම, ඔවුන් විශ්වවිද්‍යාලයට පියවර තැබූ දිනයේ සිටම, යම් කණ්ඩායමට තමන් අයිතිය යන හැඟීමෙන් සමනය වේ. මෙහි ප්‍රතිඵලය ලෙස, නවකයා ද, ජ්‍යෙෂ්ඨයා ද යන දෙදෙනා ම, තමන් විශ්වවිද්‍යාලයට ගෙන ආ යම් පුද්ගලවාදයක් වුණි නම් එය හැරදමා, කණ්ඩායමට ඒකාබද්ධවීමට හැකි උපරිම ප්‍රයත්නය දරති. ඉහළ මධ්‍යම පන්තියේ සහ කොළඹ හෝ නාගරික පාසල්වලින් පැමිණෙන සිසුන් ජ්‍යෙෂ්ඨයින් ලෙස නවකවදයට විරුද්ධවීමත්, නවකයින් ලෙස නවකවදයට ලක් නොවීමත් මගින් මේ කාරණය හොඳින් පෙනේ. බහුතරයක් නවකයෝ තමන්ට ජ්‍යෙෂ්ඨයින් ගේ උදව් නොමැතිව විභාග සමත් විය නොහැකි බවත්, විශ්වවිද්‍යාලය ජයගත නොහැකි බවත් සිතති. ඇත්තටම, මේ අදහස් නවකයින්ට දෙන්නේ ද ජ්‍යෙෂ්ඨයින් ම ය. එනිසා, නවකවදය මගහැර හෝ පාලකයින්ට පැමිණිලි කර හෝ අධ්‍යයන කාර්ය මණ්ඩලය සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කර හෝ ජ්‍යෙෂ්ඨයින් අමනාප කර ගැනීමට නවකයින්ට අවශ්‍ය නැත. (කොහොමටත්, මේ ප්‍රශ්නය තාවකාලික එකක් නොවැ?) ශිෂ්‍යයින් සහ අධ්‍යන කාර්ය බණ්ඩලය අතර විශාල පරතරයක් ඇති නිසා, නවකවදයට විරුද්ධ නවකයින්ට සහ ජ්‍යෙෂ්ඨයින්ට තම ගුරුවරුන් විශ්වාස කළ නොහැකි වී ඇත. කලින් සඳහන් කළ, වැඩිහිටියන්ට ගරු කිරීමේ සංස්කෘතිකමය හුරුව මෙහිදී ද බලපායි. එනිසා, නවකවදය මුලිනුපුටා දැමීමට අධ්‍යයන කාර්ය මණ්ඩලය කරන සෑම දෙයක් ම නවකයින්ගෙන් සහ ජ්‍යෙෂ්ඨයින්ගෙන් සහයෝගයක් නැතිව අඩපණ වේ. නවකවදය දෙන්නන් අතර පරපීඩනයෙන් වින්දනයක් ලබන සහ මානසික ව්‍යකූලතාවයෙන් පෙළෙන අති දුෂ්ටයින් සිටියේ වුවද, ඒ නොසැලකිය හැකි ප්‍රමාණයක් බව මගේ අදහසයි. නවකවදය දෙන්නන් බොහෝ දෙනෙකු ඒ සඳහා යොමුවන්නේ සම්ප්‍රදාය සහ (උප!)-සංස්කෘතිය නිසා ය. එසේම, නවකවදය දෙන්නන් බහුතරයක්, තම ජීවිතයේ මුල්වරට බලය ඇති තැනකට පත්වීමෙන් යම් තෘප්තියක් ලබන බවද ප්‍රතික්‍ෂේප කළ නොහැක. කෙසේ වෙතත්, ඔවුන්ගෙන් කිහිප දෙනෙකු හෝ ලාංකීය ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය සහ එහි වැදගත්කම යන මිථ්‍යාව විශ්වාස කරති. මෙහි උපප්‍රමේය වන්නේ, මේ ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරයේ අරමුණු ඉටුකර ගැනීම පිණිස ශිෂ්‍යයින් සියලු දෙනාම එකාවන්ව කටයුතු කළ යුතු බව ය. නවකවදය යනු ශිෂ්‍යයින් සියලු දෙනා එක් පතාකයක් යටතට ගෙන ඔවුන්ව එක් ජීවියෙකු ලෙස සිතීමට සකසා ගැනීමේ එක් ක්‍රමයක් ලෙස ද සැලකේ. තම ව්‍යපාරය සඳහා ක්‍රියාකාරිකයින් බඳවා ගැනීමටත්, විශේෂයෙන් ම අධ්‍යාපන ක්‍රමය ගැනත්, පොදුවේ දේශපාලන ක්‍රමය ගැනත් අනෙකුන් ගේ මොළ සේදීමට, එක්තරා දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් විසින් නවකවදය උපයෝගී කර ගන්නවා ද විය හැක. මගේ අදහස අනුව, අපේ විශ්වවිද්‍යාලවලින් නවකවදය මුලිනුපුටා දැමීම මෙතරම් අපහසුවීමට හේතු සමහරක් එසේ ය. ඒ සඳහා අපරාධ අධිකරණ ක්‍රමයට කළ හැකි දේ අවම වේ. තමන්ට තනිව ම විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය ජය ගත හැකිය යනුවෙන් සෑම නවකයෙකු ම සිතන දිනයේ දී අපේ විශ්වවිද්‍යාලවල නවකවදය නොතිබෙනු ඇත. මනෝවිද්‍යාත්මකව සහ ආර්ථිකමය වශයෙන් නවකයින් බලගැන්වීම ඔවුන් ගේ නිදහසට මාර්ගයයි. අපට දැකිය හැකි අනාගතයක එය කළ හැකි වේද?

---

-රසිකොලොජිස්ට්

(image: http://www.satyamevjayate.in/when-masculinity-harms-men/episode-6article.aspx?uid=s3e6-ar-a4)