මිරිවැඩි සඟලකට හැඬූ කතාවක් - Poor dad, rich dad

අද තත්වය කෙසේදැයි නොදන්නා මුත්, අප කුඩා කාලයේ නම් ලංකාවේ රජයේ සේවකයින්ට පවුලේ සාමාජිකයින් ද සමග, වසරකට තුන්වරක් දුම්රියෙන් රට තුළ ඕනෑම දුරක ගමනක් නොමිලයේ යාමට ගමන් බලපත්‍ර ලැබුණි. මේවා පොදු භාෂාවෙන් හැඳින්වුණේ "වොරන්ට්ස්" යනුවෙනි.

මා පළමුවෙනි ශ්‍රේණියේ ඉගෙන ගන්නා සමයේ තාත්තාත් ඔහු ගේ පාසල් සමයේ මිතුරෙකු මෙන් ම තවත් රජයේ සේවකයෙකු ද වූ සාපින් මාමාත් එකතුව තම සුතනඹුවන් ද කැටුව අනුරාධපුර බලා ගිය ගමන, වොරන්ට් භාවිතා කරමින් අප ගිය මුල්ම චාරිකාවයි.

උදේ රැයින් නැගිට, බත්මුල් ද සාදා ගෙන, නිවසේ සිට චාරප්පු ගේ කඩේ හන්දියට පයින් ගොස්, එතැනින් බස් රථයකින් ගනේමුල්ලට ද, එතැන් සිට සාමාන්‍ය දුම්රියකින් වේයන්ගොඩට ද ගොස්, වේයන්ගොඩ දී අප යාපනය බලා දිවෙන සීඝ්‍රගාමී දුම්රියට ගොඩවෙන විට තවමත් සීතල හිමිදිරි පාන්දර කාලය විය.

දුම්රියේ දී ම, උදෑසන ආහාරය සඳහා සීනි සම්බෝල සමග පාන් කා, තර්මෝස් ප්ලාස්ක්වල දමන ලද ඉගුරු තේ බිව් ආකාරයත්, අතරමග දී දුම්රියට ගොඩවුණු ජංගම වෙළෙන්දෙකුගෙන් රට කජු මිලට ගෙන කෑ හැටිත්, මැදි වයසට ඔසුවක් වෙන අතීතකාමය අවුසමින් මට සිහිපත් කරගත හැක.

අනුරාධපුරයේ දී දුම්රියෙන් බැසගත් අපේ නඩය කෙළින් ම ගියේ ඒ අසල ම පිහිටා තිබුණු නමින් "ස්වර්ණමාලී" ලෙසින් හැඳින්වුණු විශ්‍රාම ශාලාවටයි. එහි කාර්යාලයට පිවිස මද වේලාවක් ගත කළ, තාත්තා සහ සාපින් මාමා, එතැනින් අප කැඳවා ගෙන ගියේ විශ්‍රාම ශාලාවේ එක් පසෙක පිහිටි තරමක ශාලාවකට ය.

එතැන අපේ බඩු බාහිරාදිය තැන්පත් කොට, ගෙදරින් ගෙන ගොස් තිබුණු බත් මුල් ලිහා කා, නටඹුන් සහ වෙහෙර විහාර නරඹා ආපසු පැමිණි පසු, එදා රාත්‍රියේ අපේ නවාතැන වූයේ ඒ ශාලාවයි. නිවසෙන් රැුගෙන ගොස් තිබුණු බෙඩ් ෂීට් එහි සිමෙන්ති පොළොව මත එලා අපි නිදා ගත්තෙමු. නිවසේ සිට ගෙන ගොස් තිබුණු එකම කුඩා කොට්ටය, තවමත් වයස තුනක ළමයෙකු වූ සමන් මල්ලීට හිමි විය.

එතැන් සිට ගතවුණු වසර දහයක කාලය තුළ, තාත්තා ගේ හිතවතුන් වූ, සයිමන් මාමා ගේ, රාජපක්ෂ මාමා ගේ සහ මට නම අමතක තවත් දෙතුන් දෙනෙකු ගේ පවුල්වල අය සමග බදුල්ල, කතරගම, පොලොන්නරුව, ත්‍රිකුණාමලය, නැවතත් අනුරාධපුරය මෙන් ම, එයා සිලෝන් යානයකින් කන්කසන්තුරය දක්වා ද ගොස් විවිධ වැදගත් ස්ථාන රාශියක් නැරඹීමට මගේ සොහොයුරන් දෙදෙනාට මෙන්ම මට ද හැකි වුණේ මා පෙර කී රජයේ සේවකයින්ට හිමිවෙන ඒ වොරන්ට්ස් හෙවත් දුම්රිය ගමන් බලපත්‍ර වල පිහිටෙනි.

මේ සෑම චාරිකාවක දී ම, අප සියලූ දෙනාම රාත්‍රී කාලය ගෙවූයේ අපේ මුල් ගමනේ දී නතර වුණු ස්වර්ණමාලී විශ්‍රාම ශාලාව වැනි ස්ථානවල ය. එසේත් නැතිනම්, මුතියංගණයේ දී සහ කන්කසන්තුරේ දී කළාක් මෙන් පන්සලක බණ මඩුවක ය.

කොටින් ම, මා සිතුවේ මෙවැනි දුර ගමනක් ගිය විට රෙද්දක් පමණක් බිම එලා කොට්ටයක් හෝ නොමැතිව නිදා ගැනීම යනු ඒ ගමනේ ම අනිවාර්ය අංගයක් බවයි.

ඒ කතරගම චාරිකාව ගිය දා තෙක් ය.

එවකට දහවෙනි ශ්‍රේණියේ උගන්නා වසර දාහතර හමාරක පමණ කොලුවෙකු වූ මට වෙනදා මෙන් විශ්‍රාම ශාලාවේ අප සිටිනා පැය කිහිපයේ දී දෙමව්පියන් අසලම ගැවසීම අනිවාර්ය නොවුණෙන්, මම කතරගම අප නතර වී සිටි විශාල කාමරය පිහිටා තිබූ ගොඩනැගිල්ලේ ඔබ මොබ මදක් සැරි සැරුවෙමි. එහි එක් කොරිඩෝරයක් දිගේ ගමන් කරද්දී මා දුටුවේ කාමර පේළියකි. ඇතැම් කාමරයක විවර කර තිබුණු ජනේලයක් තුළින් ඒ කාමර සිවිලිම් පංකාවලින් ද, කොට්ට මෙට්ට සහිත ඇඳන් යනා දී ගෘහ භාණ්ඩ වලින් ද සමන්විත බව දැක මා මුලින් පුදුමයට ද, පසුව දුකට ද පත්වීමි.

මා පුදුම වූයේ, චාරිකාවල යන අප වැනි අය සඳහා එවැනි සුවපහසු කාමර ඇති බව මා ඊට පෙර දැන නො සිටි බැවිනි.

මා දුකට පත් වූයේ, මගේ පියා හෝ අප හා චාරිකාවලට සහභාගී වූ ඔහු ගේ එකදු මිතුරෙකු හෝ ඒ ආකාරයේ කාමරයක් කුලියට නොගෙන සිමෙන්ති පොළොව මත බෙඩ් ෂීට් එලා නිදියන අවම විකල්පය ම, සැමවිටක ම, තෝරා ගෙන තිබුණු නිසා ය. ඒ සුවපහසු කාමර අපට හිමි නැති සුඛෝපභෝගී වරප්‍රසාදයක් ලෙස මට හැඟුණි.

කතරගම ගමනින් පසු අපේ පවුලේ උදවිය මේ ආකාරයේ ගමනක් ගියේ තවත් වසරකින් පමණ පසු ත්‍රිකුණාමලය බලා ය. ඒ ගමනේ දී අප නිවසෙන් පිට ගත කළ රාත්‍රී සමය ගෙවුණේ විශ්‍රාම ශාලාවක් තරම්වත් පහසුකම් ඇති තැනක නොවේ. දුම්රිය සේවක නිවසක අපට නවාතැන් ලැබුණද එය ලයින් කාමරයක් වැනි එකක් වූ නිසා, පිරිමි ළමුන් සහ වැඩිහිටි පිරිමින් ට එදින නිදා ගන්නට සිදුවූයේ නවතා තිබුණු දුම්රියක ආසනවල ය.

ඒ අප කුටුම්බයක් ලෙස ගිය අවසාන විනෝද චාරිකාව වූ නිසා, එවැනි ගමනක මැද විදුලි පංකා සවි කෙරුණු කාමරයක සුවපහසු ඇඳක් මත රාත්‍රිය ගත කිරීම, සැබෑ කර ගත නොහැකි වූ සිහිනයක් ලෙසින් මගේ සිතේ රැඳුණි.

කාලය ගත වී ගියේ ය. මම විවිධ විභාග ද සමත් වී, රැකියාවක් කිරීම ද අරඹා, ලොකු ළමයෙකු ද වී, විවාහපත් වීමි.

තවත් කලෙකට පසු, එකල මගේ පියා කළාක් මෙන්, මිතුරන් හා එක්ව සිය සුතනඹුවන් ද සමග විනෝද චාරිකා යන සමයක් මට ද උදා විය. අප ඒ ගමන් ගියේ දුම්රියෙන් නොව මෝටර් රථවල වුව ද, රාත්‍රිය ගත කිරීම සඳහා මොටේල් කාමරයක, කැරවන් උද්‍යානයක පිහිටි කුඩා නිවසක හෝ එවැනි ස්ථානයක නතර වූ විට, පෙර කී මගේ කතරගම අත්දැකීම සිහියට ඒම වැළැක්විය නොහැකි විය.

තාත්තා ගේ වොරන්ට්ස් උපයෝගී කර ගනිමින් ගිය එක ගමනක දී හෝ අපට අර කොට්ට මෙට්ට පිරි ඇඳන් ඇති, සිවිලිමේ විදුලි පංකා කැරකෙන කාමරයක නතර වීමට නොහැකි වූයේ, ඒ සඳහා තාත්තාට අවශ්‍යතාවක් නොමැති වූ නිසාද, ආර්ථික ශක්තියක් නොමැති වූ නිසා ද යන්න මට නිවැරදිව සිතා ගත නොහැක.

වසරකට එක්වරක් පමණක් නිවසෙන් පිට නතරවෙන අවස්ථාවල දී සුව පහසුව ගැන කරදරවීම අනවශ්‍යයැයි තාත්තා සහ ඔහු ගේ මිතුරන් සිතුවා විය හැක. මේ චාරිකාවල අප නිරත වූයේ ද, මූලිකව ම, රජයේ සේවකයින්ට නොමිලයේ දුම්රියේ ගමන් කිරීමට වොරන්ට්ස් පහසුකම ලැබුණු හෙයින් නිසා, සමහර විට විශ්‍රාම ශාලාවල තිබූ මගේ සිහින කාමරයක් සඳහා එක් රැයකට ගෙවිය යුතු වූ මුදල හෝ දරන්නට තාත්තා ඇතුළු පිරිසට ඇත්තට ම හැකියාවක් නොතිබුණා ද විය හැක.

මා මේ පුවත මගේ හොඳම මිතුරියකට පැවසූයේ මගේ දුක්බර කතාවෙන් ඇය මද වශයෙන් හෝ කම්පාවට පත්වෙතැයි සිතා ගෙන ය. නමුත් මගේ කතාව අවසානයේ ඇය පැවසූ වදනින් මට සිහිවූයේ සුනිල් ආරියරත්න ලියූ ”මිරිවැඩි සඟලක් ඉල්ලා හැඬුවෙමි” ගීතයයි.

"රසික, ඔයා පොඩි කාලේ රට පුරාම පවුලේ අය එක්ක ගිහින් තියෙනවා නේ. මං ජීවිතේට අම්මයි තාත්තයි එක්ක ඔහොම ගමනක් ගිහින් නෑ!"

ඒ ප්‍රකාශයේ ඇති කනගාටුදායක තත්වය වූයේ මෙයයි.

මගේ මිතුරිය ගේ මව රජයේ ගුරුවරියක් වූ අතර ඇය අනිවාර්යෙන් ම වොරන්ට්ස් වරප්‍රසාදය හිමි අයෙකි. ඒ කෙසේ වුවද, ඇගේ පියා ධනවත් ව්‍යාපාරිකයෙකු විය. කුඩා කළ සිටම ඔවුන් සතුව මෝටර් රථයක් ද තිබී ඇත.

විශ්‍රාම ශාලාවල, බණ මඩුවල සිමෙන්ති පොළොවේ බෙඩ් ෂීට් මත නිදාගන්නට සිදුවූවා වුව ද, වසරකට එක් වරක් හෝ රට වටා විවිධ ස්ථාන නැරඹීමට යාමට වරම් ලද මගේ සොහොයුරන් දෙදෙනා සහ මා කෙතරම් වාසනාවන්තයින් ද යන්න ඒ මොහොතේ මට පසක් විය.

-රසිකොලොජිස්ට්

(image: http://sannasa.sinhalajukebox.org/2015/Dec/2015Dec_page33.pdf)