සභාවෙන් අවසරයි - හතරේ පන්තියේ සබකෝලය :: Stage fright aka butterflies in tummy

මා උගත් කොස්සින්න ශ්‍රී සීලානන්ද කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ තුනේ පන්ති තුනක් පැවැත්වුණ ද හතරේ පන්ති පැවැත්වුනේ දෙකක් පමණි. මේ නිසා, ඊට කලින් වසරේ දී මා සමග එක පන්තියේ නොසිටි සිසුන් කීප දෙනෙකු සමග වසරකට හෝ දෙකකට පසු එකම පන්තියේ ඉගෙනගැනීමට මට අවස්ථාව ලැබුණි.

ඉංගිරිසි භාෂා ගුරුවරයෙකු වන නාලන්ද පියතිලක, කුමන ජීවනෝපායක යෙදෙන්නේ දැයි මා නොදන්නා සිසිල් පුෂ්පකුමාර මෙන්ම හෘද රෝග විශේෂඥවරියක වන රානිකා කිරිබත්ගොඩ ද මේ පන්තියේ දී සිසුන් අතර සිටි බව මගේ මතකයේ ඇත. ලයනල්, සුගත් සහ නිමල් යන (මේවා නම් සැබෑ නම් ය) නම් ද ඒ සමගම සිහියට නැගේ.

දිනක් අපේ පන්තිය භාර මැ.පෙ. රූපසිංහ ටීචර් අප අමතා, මසකට වරක් පන්තියේ සමිතියක් පැවැත්විය යුතු බව අපට දැනුම් දුන්නාය.

සමිතියක් යනු කුමක්දැයි මා නම් දැන ගත්තේ එදා ය. අපේ ටීචර් අපට විස්තර කර දුන් ආකාරයට, එය පන්තියේ සිසු සිසුවියන් ගේ රැස්වීමකි. මෙහිදී ඔවුන් විසින් කවි, ගීත ගැයීම සහ කතා පැවැත්වීම යනාදිය කළ යුතුය.

සමිතියේ මූලාසනය හෙවත් සභාපති තනතුර නිල බලයෙන් හිමිවූයේ ටීචර්ටයි. සමිතිය සඳහා ලේකම්වරයෙකු සිසු-සිසුවියන් අතරින් පත් කර ගත යුතු යැයි ද චීචර් අපට සැළ කර සිටියා ය.

පන්ති කාමරයේ පිරිමි ළමුන් ගේ පැත්තේ ඉදිරිපස ආසනවල සිටියේ නාලන්ද, සිසිල් සහ මා බව මට මතක ය. ලේකම්වරයෙකු ගැන ටීචර් කියූ සැණින් තම කට විවර කළ දෙවෙනි පේළියේ සිටි ලයනල් "රසික හොඳයි" යැයි පවසා එලෙසින් මගේ නම මේ තනතුර සඳහා යෝජනා කළේය. කිසිවෙකු වෙනත් නමක් යෝජනා නොකළ හෙයින් මා සමිතියේ ලේකම් තනතුරට පත් වුණෙමි.

පන්තියේ සමිතියේ ලේකම් ලෙස මගේ කාර්යභාරය කුමක් දැයි මැ.පෙ. රූපසිංහ ටීචර් මට විස්තර කර දෙන්නට ඇත.

ඊළඟට පන්තියේ සිසුන් ඇමතූ අපේ ටීචර් ඉල්ලා සිටියේ අද සමිති වාරයේ දී කවි, ගී ගායනා කරන්නට, කතා පවත්වන්නට කැමති සිසුන්ට ඒ සඳහා ස්වේච්ඡාවෙන් ඉදිරිපත් වෙන ලෙසත්, ඊළඟ සමිතියේ දී එසේ කරන්නට කැමැත්තේ නම්, තමන් ගේ නම් සහ විස්තර සමිතියේ ලේකම් රසිකට පවසන ලෙසත් ය.

ගැහැණු ළමුන් සහ පිරිමි ළමුන් කිහිප දෙනෙකු ම එදා කවි ගායනා කළහ. සමිතියේ ඒ විස්තර සහ ඊළඟ මාසය සඳහා ඉදිරිපත් වූවන් ගේ තොරතුරු ද මම අභ්‍යාස පොතක අග පිටුවේ සඳහන් කර ගත්තෙමි.

එදා නිවසට ගිය පසු මා කියූ මේ විස්තරය ඇසූ අම්මා කියා සිටියේ මා ලේකම් ලෙස සමිතියේ වාර්තාවක් ඊළඟ සභා වාරයට ඉදිරිපත් කළ යුතු බවයි.

එකී වාර්තාව ලිවිය යුතු ආකාරය පිළිබඳව තාත්තා මට උපදෙස් දුන්නේ ය.

"මැයි මස දහතුන්වෙනි සිකුරාදා, කොස්සින්න ශ්‍රී සීලානන්ද කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ හතර වෙනි ශ්‍රේණිය ඒ පන්තියේ දී පවත්වන්නට යෙදුණු ශිෂ්‍ය සමිතියේ වාර්තාවයි මේ."

"මෙදින රැස්වීමේ මුලසුන උසුලන ලද්දේ පන්තිය භාර ගුරු මැ.පෙ. රූපසිංහ මහත්මිය විසිනි. ශිෂ්‍ය සමිතිය ආරම්භ කිරීමේ වැදගත්කම ගැන සිසුන්ට කියා දුන් ඇය, සෑම මසකටම වරක් සමිතිය පැවැත්වෙන බවත්, මෙහිදී කවි, ගීත ගායනා කිරීමට හෝ කතන්දර කීමට හෝ විවිධ මාතෘකා යටතේ කතා පැවැත්වීමට සිසුන්ට අවස්ථාව ලැබෙන බවත් පැවසූවා ය."

"සමිතියේ ලේකම් තනතුරට, රසික හරිශ්චන්ද්‍ර ගේ නම ලයනල් රණසිංහ විසින් යෝජනා කරන ලද අතර නාලන්ද පියතිලක විසින් ස්ථිර කරන ලදී. වෙනත් නාම යෝජනා නොවූයෙන් හතරවෙනි ශ්‍රේණියේ ඒ පන්තියේ ශිෂ්‍ය සමිතියේ ලේකම් තනතුරට රසික හරිශ්චන්ද්‍ර නිතරඟයෙන් තේරී පත්විය."

"දැන් ඔය විදියට එදා සමිතියේ දී වුණු සේරම විස්තර ලියපං. අන්තිමට වාර්තා කළේ කියලා උඹේ නම එකතු කරපං!" තාත්තා කීවේය.

මේ වාර්තාව ලිවීම මට, අකුරු, වචන, වාක්‍ය සහ භාෂාව සලකන කළ ලොකු දෙයක් නොවීය. අලුත් අභ්‍යාස පොතක් ගත් මම, පෙර කී මුල් විස්තරයට අමතරව තවත් වාක්‍ය කිහිපයකින් එතැන් සිට සමිතියේ අවසානය දක්වා සිදුවුණු දේ, කවි, ගීත ගායනා කළ, කතන්දර කියූ සිසු සිසුවියන් ගේ නම් සහ විස්තර ද සහිතව ගලපා ලියූවෙමි.

මාසයක් ගෙවී අපේ සමිතියේ දෙවන සභා වාරය උදාවිය.

"කවුද අපේ සමිතියේ ලේකම්, රසික නේද? දැන් එහෙනම්, රසික ඉස්සරහට ඇවිත් ගිය වාරේ සමිතිය ගැන ලියපු වාර්තාව කියවන්න!" මැ.පෙ. රූපසිංහ ගුරුවරිය සමිතිය ආරම්භ කරමින් කීවා ය.

හිඳගෙන සිටි ආසනයෙන් නැගිට පන්තියේ ඉදිරියට යාමට මට කිසිසේත් ම සිත හදා ගත නොහැකි විය. ස්ටේජ් ෆ්‍රයිට් හෙවත් සබකෝලය කියන්නේ මේ අපහසුතාවයට බව මම පසුව දැන ගතිමි!

මා ලියූ වාර්තාවේ අඩුපාඩුවක් තිබේද? මා එය ලියා අවසාන කළා මිස පන්ති භාර ගුරුවරියට හෝ අඩු වශයෙන් තාත්තාට හෝ පෙන්නුවේ නැත. මා මේ වාර්තාව පන්තියේ ඉදිරියට ගොස් කියවන්නේ කෙසේද?

මා පැකිළෙනු දුටු මැ.පෙ. රූපසිංහ ගුරුවරිය "ඇයි රසික වාර්තාව ලිව්වේ නැද්ද?" කියා මගෙන් විමසූවා ය.

සිතේ පිරි සබකෝලය, බිඳ වැටුණු ආත්ම විශ්වාසය, ලැජ්ජාව, බිය, බඩේ සමනල්ලු යනාදී සියලු අකලංචි මැදින් ම මට මගේ ගැලවුම් මාර්ගය ඒ වචන තුළින් පෙනුණි.

"ඔව් ටීචර්!" මම කීවෙමි.

"හොඳයි, අද මුල් දවසනේ, කමක් නෑ, අද වෙන දේවල්වල විස්තර හොඳින් ලියා ගෙන අද වාර්තාව ඉක්මනටම ලියන්න!" ඇය මා බේරා ගත්තාය.

මේ සිද්ධිය හා සම්බන්ධව මගේ මතකයේ හොඳින් රැඳී ඇත්තේ තව එක දර්ශනයක් පමණි.

පිටුපස පේළියේ සිටි ලයනල් රණසිංහ දෙසට හැරුණු නාලන්ද පියතිලක සහ සිසිල් පුෂ්පකුමාර දෙදෙනා, මගේ ඒ අසමත් වීම තමන්ට වූ මහා ලජ්ජාවක් සේ සිතා දෝ "මේ ලයියා තමයි සේරම කළේ!" යැයි ලයියාට දෝෂාරෝපණය කරන්නට පටන් ගැනීමයි.

සමිතියේ ලේකම් වීම විශාල ගෞරවණීය කාරණයක් බවත්, ඒ අවස්ථාව තමන්ට නොලැබීම ගැන නාලන්ද පියතිලක සහ සිසිල් පුෂ්පකුමාර දෙදෙනා ඉතා කණගාටුවෙන් පසුවෙන බවත් මට එවෙලේ වැටහිණි.

මම එදිනම සවස් වරුවේ, මුල් වර කළාටත් වඩා හොඳින්, අක්‍ෂර වින්‍යාසය සහ ව්‍යාකරණ ගැන දන්නා තරමින් සැලකිලිමත් වෙමින් දෙවෙනි සමිතියේ වාර්තාව ලියූවෙමි.

නාලන්ද පියතිලක සහ සිසිල් පුෂ්පකුමාර දෙදෙනා ගේ බලාපොරොත්තු කවරාකාරයේ වූවද, ඒ වසරේ අවසානය දක්වාම මම මගේ ලේකම්කම රැක ගත්තෙමි!

පසු කලෙක විශ්ව විද්‍යාලයේ දී, මා පේරාදෙණිය ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ ද, ඉංජිනේරු පීඨ සමාජ විද්‍යා සංගමයේ ද ලේකම් ලෙස කටයුතු කළ මුත් මේ ආකාරයේ සමිති වාර්තා ඉදිරිපත් කිරීමක් හෝ ලිවීමක් හෝ ඒ තනතුරුවල වගකීම්වලට ඇතුළත් නොවීය.

කෙසේ වෙතත්, ඒ වෙන විට මගේ මේ සබකෝලය මග හැරී තිබුණි!

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
සබකෝලය වැනි කුඩා කාලයේ අපට බලපාන තවත් කෝලයක් වන්නේ කෙල්ලෙකු සමග කතා කිරීමට ඇති අපහසුවයි. මේ සංකීර්ණය ලියනගේ අමරකීර්ති විසින් තම අටවක පුත්තු නවකතාවේ දී හඳුන්වා දී ඇත්තේ මනමාල බිය යනුවෙනි.

මගේ මනමාල බිය නම් විශ්ව විද්‍යාලයේ දෙවන වසර දක්වාම වාගේ පැවතුණි!

(image: http://sannasa.sinhalajukebox.org/ - artiste: Jagath J Edirisinghe)