පනහ පිරීම සහ විහිළු කතා දෙකක් (හෝ තුනක්!) - Life begins at 50?

පරණ විහිළු කතාවක් මේ ලිපිය අරඹන්නට සිතුවෙමි. මෙය කියවන ඔබ අතරින් සමහරු මේ කතාව කලින් අසා ඇතුවාට සැක නැත.

අපේ වැඩිහිටි පරම්පරාව පාසල් ගිය කාලයේ පාසල් පරීක්‍ෂකවරුන් යැයි නිලධාරීන් පිරිසක් අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවේ සේවය කර ඇත. ඔවුන් ගේ එක් කාර්යයක් වී ඇත්තේ විටින් විට දුර බැහැර පලාත්වල ඇති පාසල්වලට ගොස් ඒවයේ වැඩ පරීක්‍ෂාකර බැලීමයි. මෙවැනි නිලධාරීන් හා සම්බන්ධ රසවත් සිද්ධීන් ගුරු සේවයේ රස කතා යන මැයෙන් යුතුව සති අන්ත පුවත් සඟරාවල පළ වී තිබී මා කුඩා කල කියවා ඇත.

මේ පාසල් පරීක්‍ෂකවරුන් ගේ තවත් එක් රාජකාරියක් වී ඇත්තේ පාසලේ පන්තිවලට ගොස් සිසුන් ගේ දැනුම පරීක්‍ෂා කර බැලීමයි. අනාදිමත් කාලයක දී නම්, පාසල් සිසුන් සඳහා වර්ෂාවසාන පරීක්‍ෂණ පවත්වා ඔවුන්ව ඉහල පන්තිවලට උසස් කිරීම ද පාසල් පරීක්‍ෂකවරුන් විසින් කර ඇති බව, මඩොල්දූව ළමා නවකතාවෙන් අපට පැහැදිලිවේ.

මෙවැනි එක් පාසල් පරීක්‍ෂකවරයෙකුට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ ඔහු පරීක්‍ෂණය සඳහා පැමිණි පාසලේ සිසුන්ට පිළිතුරු දෙන්නට අපහසු ප්‍රශ්ණ අසා, ඒ මත පදනම්ව පාසලේ ඉගැන්වීම හොඳ නැතැයි කියා විදුහල්පතිට විරුද්ධව ක්‍රියාමාර්ගයක් ගැනීමටයි.

ඒ අරමුණ ඇතිව ඔහු පාසලේ එක් සිසුවෙකුගෙන් අසා ඇත්තේ මෙවැනි ප්‍රශ්ණයකි.

"කොළඹ සිට නුවරට දුර සැතපුම් හැත්තෑ දෙකකි. කොළඹ සිට ලොරියක් පැයට සැතපුම් තිස් හයක වේගයෙන් නුවර බලා උදෑසන අටට ගමන් අරඹයි. නුවර සිට බයිසිකල් කරුවෙක් පැයට සැතපුම් දහ අටක වේගයෙන් කොළඹ බලා උදෑසන අටට ගමන් අරඹයි. එසේ නම් මගේ වයස අවුරුදු කීයද?"

අවාසනාවකට මෙන් පාසල් පරීක්‍ෂකවරයා ඒ ප්‍රශ්ණය අසා ඇත්තේ පන්තියේ සිටි ඇම්ඩන් නමැති සිසුවාගෙනි.

ඇම්ඩන් වහා නැගිට මෙසේ කීවේය.

"සර් ගේ වයස අවුරුදු හරියටම පණහයි!"

උත්තරය හරියටම හරි ය.

"මේ ළමයා කොහොමද හරි උත්තරය දන්නේ?" පාසල් පරීක්‍ෂකවරයා විමසුවේය.

"අයියෝ, හරිම සිම්පල් සර්!" ඇම්ඩන් ළමයා පිළිතුරු දුනි. "අපේ ගෙවල් ලඟ මනුස්සයෙක් ඉන්නවා. මිනිහගේ වයස අවඑරුදු විසි පහයි. මිනිහට බාගෙට පිස්සු කියලයි ගමේ හැමෝම කියන්නේ!"

ජීවිතයේ අවුරුදු පනහක් පිරීම යනු හැකි උපරිම ආකාරයෙන් සැමරිය යුතු ජයග්‍රහණයක් යැයි මම සිතමි. එයට හේතුව නම් ක්‍රිකට්වලදී මෙන් නොව අර්ධ ශතකයක් ලැබූ පසු එය ශතකයක් බවට පරිවර්තනය කර ගැනීම ඉතා අසීරු කරුණක් වීමයි.

සිංහල බ්ලොග් ලෝකයේ අප දන්නා බ්ලොග්කරුවන් අතරින් මා දන්නා ආකරයට පනහ පැනපු අය කිහිප දෙනෙක් ම සිටිති. ඊට අමතරව, වැඩි වශයෙන් දේශපාලන අදහස් සහිත ලිපි ලියන ඉතා ප්‍රසිද්ධ බ්ලොග්කරුවන් දෙදෙනෙකු ම මේ 2015 වසරේ තම පනස්වෙනි උපන් දිනය සමරන බව ද මම දනිමි.

සිංහල බ්ලොග්කාරියන් අතර නම් පනහ පැනපු අය නැති යැයි සිතමි. ඒ මක් නිසාද යත් කාන්තා පක්‍ෂයේ වයසට යාම තිස් පහෙන් නතරවෙන නිසායි. ඉන් පසු ඔවුන් සියළු දෙනා 35+ අය වෙති.

පසුගිය ඉරිදා, මා රසිකොලොජි බ්ලොගයේ "ඇයි ඉලෙක්ෂන් එකට අපි සියඹලා ගේන්න ම එපාද? Our politicians and their foolishness" ලිපිය පළකිරීමත් සමගම පනහ ද පසු කළෙමි. ඒ රසිකොලොජියේ පළ වූ පනස්වෙනි ලිපියයි. මාස හතරක් තුල මේ කඩඉම පසුකිරීමට ලැබීම මට ඇත්තටම සතුටක් විය.

ඒ සතුට ඔබ හා බෙදා ගැනීම මා අදහස් කරන්නේ තවත් විහිළු කතාවකිනි. මෙය ද පසුගිය දිනවල අන්තර්ජාලයේ විවිධ මාධ්‍ය ඔස්සේ හුවමාරු වූවකි.

එක්තරා ඉංජිනේරවෙකුට තමන් ගේ රැකියාව අහිමිවිය. ස්වයං රැකියාවක් කිරීමට සිතූ ඔහු නගරයේ කඩකාමරයක් කුලියට ගෙන ඩිස්පැන්සරියක් ඇරඹීය.

"අල්ලා දීමට නොහැකි වූ ඕනෑම ලෙඩක් එවෙලේම අල්ලා බාර දෙනු ලැබේ!" යැයි සඳහන් ප්‍රචාරක පුවරුවක් ද සමග ඇරඹුණු මේ ඩිස්පැන්සරියෙන් බෙහෙත් ගන්නට එන ලෙඩුන්ට ලැබුණු තවත් එක් පොරොන්දුවක් වූයේ, ලෙඩේ සනීප කළොත් ගාස්තුව රුපියල් පන්සීයක් බවත්, සනීප කළ නොහැකි වූවොත් රුපියක් පන්දාහක් ලෙඩාට දෙන බවත් ය.

ටික කලෙකින්ම ඩිස්පැන්සරිය ඉතා ජනප්‍රිය විය. සෑම උදෑසනකම, ලෙඩුන් පෝලිම් ගැසී සිටිනවා දක්නට ලැබුණි.

මේ අළුත් ඩිස්පැන්සරියෙන් ලොකුම පාඩුව සිදුවූයේ නගරයේ අනිත් ඩිස්පැන්සරිය පවත්වාගෙන ගිය දොස්තරටය.

ඉංජිනේරුවාට හොඳ පාඩමක් උගන්වන්නට සිතා මේ දොස්තර දවසක් ඉංජිනේරුවාගේ ඩිස්පැන්සරියට පැමිණියේය.

"මට රස හඳුනන්න බෑ, පුළුවන් නම් සනීප කරන්න!" ඔහු ඉංජිනේරුවාට අභියෝග කළේය.

"නර්ස් අර නොම්බර 34 බෙහෙත් බෝතලේ ගෙන්න" යැයි කියූ ඉංජිනේරුවා එහි තිබූ දියරයෙන් බින්දුවක් දොස්තර ගේ මුවට වත් කළේය.

"අපෝ මේ පෙට්‍රොල් නේද? ඔහේ මාව මරන්නද යන්නේ?" දොස්තර කෑගැසුවේය.

"ඔව්, පෙට්‍රොල් තමයි! ඔන්න ඔබේ රස හඳුණාගන්න බැරි ලෙඩේ මං සනීප කළා. ගාස්තුව රුපියල් පන්සීයයි!" ඉංජිනේරුවා කීවේය.

තම උපක්‍රමය වැරදී ආපසු ගිය දොස්තර දින කිහිපයකට පසු යළි එහි ආවේ වෙනත් උපායක් සැළසුම් කරගෙනය.

"මට මතකය නැති වෙලා, පුළුවන් නම් සනීප කරන්න!" ඔහු මෙවර ඉංජිනේරුවාට අභියෝග කළේ එළෙසිනි.

"නර්ස් අර නොම්බර 34 බෙහෙත් බෝතලේ ගෙන්න" යැයි කියූ ඉංජිනේරුවා මෙවර එහි තිබූ දියර ය දොස්තරට පොවන්නට සැරසුණි.

"අපෝ එපා මගේ කටට පෙට්‍රොල් දාන්න!" දොස්තර කෑගැසුවේය.

"ඔන්න ඔබේ අමතක වෙන ලෙඩේ මං සනීප කළා. ගාස්තුව රුපියල් පන්සීයයි!" ඉංජිනේරුවා කීවේය.

දෙවන වරටත් තම උපාය වැරදී ආපසු ගිය දොස්තර තවත් දින කිහිපයකට පසු යළිත් එහි ආවේ අව්කණ්නාඩියක් පැළඳගෙනය.

"මගේ ඇස් පෙනීම නැතිවුණා, පුළුවන් නම් සනීප කරන්න!" ඔහු ඉංජිනේරුවාට අභියෝග කළේ මෙවර නම් අනිවාර්යෙන් ම රුපියල් පන්දාහ දිනා ගනිමියි යන අදිටන ඇතුවය.

"සමාවෙන්න, මට ඇස් නොපෙනීම සුව කරන්නනම් බෑ, ඕකට යන්න වෙනවා අක්‍ෂි වෛද්‍යවරයෙක් හමුවෙන්න!" කියූ ඉංජිනේරුවා ලාච්චුවෙන් මුදල් නෝට්ටුවක් රැගෙන දොස්තර අත තැබුවේය "මෙන්න අපේ ඩිස්පැන්සරියේ පොරොන්දුව අනුව ඔබට රුපියල් පන්දාහක්!"

"චංවා කරන්න එපා, මේ පන්දාහේ කොළයක් නොවෙයි, දාහේ කොළයක් නේ!" දොස්තරට කියවිණි!

සැමට භාග්‍යමත් අනාගතයක් පතමි.

-රසිකොලොජිස්ට්

(image: http://www.trustedregina.com/blog/post/2013/10/29/Trusted-Regina-Mortgage-Broker-Expert-shares-some-great-information-and-tips-on-mortgages.aspx)