ලොකු ළමයෙකු ගේ පශ්චාත්තාපය - Feeling bad

අප කුඩා කාලයේ දෙවරක් ම ජීවත්වූයේ තාත්තා ගේ මහ ගෙදර ය. දෙවන වරට අප එහි පදිංචියට යන විට එහි සිටියේ වයසක ආච්චී සහ අපේ ලොකු නැන්දා පමණි. සීයා මිය ගියේ ඊට මාස කිහිපයකට පෙරය.

අපේ ලොකු නැන්දා විසින් හදා වඩා ගන්නා ලද බල්ලන් රංචුවක් ම ඒ නිවසේ සිටියෝ ය. මැදිවියේ පසුවූ අවිවාහක කාන්තාවක වූ ඇය මේ බලු පරපුරට තුන් වේලම බත් දුන්නා ය.

බල්ලන් රංචුව නිවසේ සිටියා ය කීවාට, උන් එකෙකුටවත් නිවස ඇතුළට ඒමට නම් අපි කිසි විටෙක ඉඩ නොදුන්නෙමු. දකින දකින වාරයක් පාසා උන් එළවා දැමීම අපේ දෛනික කාර්යය විය.

ඒ සඳහා අප කළේ බල්ලන්ට ගල්වලින් ගැසීමයි.

බල්ලන්ට ගැසීම පිණිසම එකතු කළ හුරුබුහුටි ප්‍රමාණයේ ගල් ගොඩක් නිවසේ බිහිදොර හතර අවට තබා තිබුණි.

බල්ලෙකු නිවස අසලට පැමිණ ඇති බව දුටු විගස අප මිදුලට බසිමු. අප දකින විටම බල්ලා දිව යයි. අපි ගලක් රැගෙන ඒ දුවන බල්ලාට එල්ල කර වේගයෙන් විදිමු.

බොහෝ විට මේ ඉලක්ක වැරදී යයි. ඉතා කලාතුරකින් බල්ලෙකුට පහර වැදේ.

එසේ පහර වැදී බල්ලා වේදනාවෙන් කෑ ගසන විට අපට අනිවාර්යෙන් ම ඇතිවන්නේ ඉමහත් සතුටකි.

අද උදයේ දුම්රියට නැගී උකුල මත පරිගණකය දිග හැරගත් පසු මගේ සිහියට නැගුණේ දශක හතරකට පමණ ඉහත දී අප කළ ඒ බලු වැඩේ ය.

ඒ හැසිරීම ගැන අද මා සිතේ ඇතිවෙන්නේ ඉමහත් කණගාටුවකි. කුඩාවුන් වුවත් අප ගැනම මට දැනෙන්නේ මහා දරුණු අපුලකි.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
අමාවක අඩවියේ කළාමැදිරියා ලියූ මේ කවිය කියවන්න.
http://bitternight.blogspot.com/2015/12/blog-post_4.html

(image: https://triangulations.wordpress.com/2010/12/25/buddhist-dog-brain/)