ජවිපෙට අජීර්ණය හැදෙන කවියක් - What an irony!

ඉතා දුර අතීතයක සිදුවුණු දේශපාලනමය වශයෙන් වැදගත් සිදුවීම් කිහිපයක් පිළිබඳ විස්තර සඳහන් වෙන මේ ලිපිය මෑස් කන්සම්ප්ෂන් සඳහා නොවේ. අවශ්‍ය ඇත්තන් ගේ කියවීම පිණිස ය.

මේ ලිපියේ අවසාන පරිච්ඡේද කිහිපය ඇරුණු විට අන් සියල්ල රාවය පුවත් සඟරාවේ පළවිය. එය මගේ බ්ලොගයේ කොටස් වශයෙන් පළ කරන්නේ මේ දිනිවල නිවාඩු පිට ඉන්නා බැවින්, වෙනදාමෙන් දුම්රියේ සේවයට යෑමක් නැති නිසා ලිවීමට කාලය සොයා ගැනිම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් ඇති නිසාය.

මුල් කොටස:
රාවයේ පළවූ මගේ ලිපිය - Forcing the sun to rise at midnight
http://rasikalogy.blogspot.com/2015/12/forcing-sun-to-rise-at-mid-night.html

දෙවන කොටස:
කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ පැවති නයි-මුගටි සටනක්! - JVP vs Independent Students
http://rasikalogy.blogspot.com/2015/12/jvp-vs-independent-students.html

අද තුන්වෙනි කොටස කියවන්න.

---

අබේසේකර සහ රත්නායක සිසුන් දෙදෙනා මරා දැමීමට වසරකට පෙර 1983 ජූලියේ දී, පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පැවති ශිෂ්‍ය සටනක් අවසානයේ මාරාන්තික උපවාසයක් පැවතුණි. වෙනම ම ලිපියකින් විස්තර කළ යුතු මේ සිදුවීම් මාලාව පිළිබඳව මා ලියූ දිගු කවියක් අවසාන කළේ මෙලෙස ය.

අසාධාරණයෙ අඳුර බිඳින්නට
හිරු පායන තෙක් සිටි කාලය ඇති
බලහත්කාරෙන් හෝ හිරු පුබුදා
හෙට මුළු ලෝකය එළිය කළ යුතුය

මෙම කවිය අනිවාර්යයෙන් ම නිර්ධන පන්තියේ විප්ලවය සනිටුහන් කරතැයි මම සිතුවෙමි.

ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවය මගින් පවත්වා ගෙන යනු ලැබූ බිත්ති පුවරුවේ මුල් වරට ප‍්‍රදර්ශනය වූ මෙම කවිය මම පසුව (1984 ඔක්තෝබරයේ දී පමණ* අක්බාර්-නෙල් ශාලාවේ මා නැවතී සිටි කාමරයේ කුරුටු ගීයක් ලෙසින් සටහන් කළෙමි.

ඊළඟ වසරේ මේ කාමරයේ තාවකාලිකව නවාතැන් ගත් හිටපු ඉංජිනේරු පීඨ ශිෂ්‍ය, එකල ජ.වි.පෙ. පූර්ණකාලීන කි‍්‍රයාකාරිකයෙකු වූ ආනන්ද ඉඩමේගම මේ කුරුටු ගීය කියවා බලා, මා ගැන විපරම් කර ඇත.

මා එවකට ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය තුළ යම් කිසි ආකාරක කි‍්‍රයාකාරිකයෙකුව සිටියෙමි. ශිෂ්‍ය සටන් තුළ දී සමාජවාදී ශිෂ්‍ය සංගමයේ කි‍්‍රයාකාරකම් පිළිබඳව මගේ අවුලක් නොතිබුණු නමුත් ජනවාර්ගික ප‍්‍රශ්නය පිළිබඳව රෝහණ විජේවීර ගේ කතා ඇතුළත් කැසට් සහ ඔහුගේ ම ”ජාතික ප‍්‍රශ්නයට විසඳුම කුමක් ද?” නමින් පළකළ පොත මගින් ඉදිරිපත් කරන ලද මතවාදය නම් මට රුචි නොවීය.

මේ සියලූම හේතු නිසාවෙන් දෝ, මට නිසි මග පෙන්වා දීමට ජ.වි.පෙ. නියෝජිතයෙකුට අවසර දෙන්න යැයි මා මිතුරු නලින් මගෙන් ඉල්ලූ අතර මම එයට කැමැත්ත දුනිමි. මේ දේශපාලන සාකච්ඡුාව සඳහා මා හමුවට ආවේ අන් කිසිවෙකු නොව පසුව ජ.වි.පෙ. දේශපාලන මංඩල සභිකයෙකු වූ උපාලි ජයවීර ය.

ඉහත කවියෙන් මුළු ගැන්වුණු මගේ අදහස් වල වැරදි බව පවසමින් කතාව ඇරඹූ ඔහු, පැය දෙකකටත් වඩා වැඩි කාලය කාලයක් මිඩංගු කරමින් ජාතික ප‍්‍රශ්නය පිළිබඳ ජ.වි.පෙ. මතවාදය මා හමුවේ තැබීය.

ඔහු පැවසූ දේ සැකෙවින් කිවහොත් එය මෙසේ ය.

පවතින රජයේ බලයෙන් මිදී තමන් ගේ රජයක් අවි බලයෙන් ගොඩ නැඟීම අරමුණු කරගෙන එවකට උතුරේ කෙරෙමින් පැවතුන සටන ප‍්‍රතිගාමී එකකි. එනම් බලහත්කාරෙන් හිරු පිබිදවීමට දරන තැතකි. ත‍්‍රස්තවාදයකි. එය පරාජය කළ යුතුය.

අවසානයේ තර්කයෙන් කිසිදු ජයක් ලබා නොගෙන උපාලි ජයවීර හිස් අතින් වෙන්වී ගියේ නැවත හමුවෙන්නට අවශ්‍ය බව කියමිනි. කෙසේ වෙතත් මා වැනි සුඹුලෙකු ගැන වෙහෙසීමට වඩා වැදගත් වැඩ ඔහුට තිබෙන්නට ඇත.

පද්මසිරි අබේසේකර සහ රොහාන් රත්නායක සිසුන් දෙදෙනා මරා දමා වසරක් ගත වූ දින අපි පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ සැමරුම් උත්සවයක් සංවිධානය කළෙමු. මේ වෙනුවෙන් නිකුත් කළ සමරු කලාපයේ සංස්කරණය මට පැවරුණු අතර මගේ කතුවැකියේ අවසානයේ ඉහත සඳහන් කෙටි කවිය ද ඇතුළත් කළෙමි.

මේ සමරු කලාපයේ පිටපතක් කෙසේ හෝ දයා පතිරණ අතට පත්වෙන්නට ඇත.

---

සිව්වෙනි කොටස.
දයා පතිරණට එරෙහි ජවිපෙ කුමන්ත්‍රණය - Beginning of JVP bloody politics (Stage 2) :: https://rasikalogy.blogspot.com/2015/12/beginning-of-jvp-bloody-politics-stage-2.html

-රසිකොලොජිස්ට්

(image: http://uorunion.blogspot.com/2011/11/student-heroes.html)