හදිසියේ සිහි වූ අතීත සිදුවීම් යුගලක් - Random memories

අප අත්විඳින ඇතැම් සිද්ධීන් එකෙනෙහි ම සිත තුළට කිඳා බසී. ඉනික්බිති, සිත ඇතුලේ කාලාන්තරයක් තිස්සේ නිහඬ මතකයන් ලෙස සැඟවී පවතී.

නොසිතු මොහොතක, නොසිතු අයුරින්, ඒ මතක ගොන්නෙන් බිඳක් සිත පතුළේ සිට සිත මතු පිටට ගලාගෙන එන්නේ කිසිම සරල සමීකරණයකින් හෝ සංඛීර්ණ ශ්‍රිතයකින් හෝ විස්තර කළ නොහැකි අහඹු ආකාරයට ය.

ඊයේ සවස් යාමයේ සීතල සුළගින් ගත වෙලී ගිය මොහොතක, කෙලින්ම එකිනෙක සම්බන්ධයක් නොපෙනෙන, එසේම කාල පරාසයෙන් එකක් අනිකෙන් දශක කිහිපයක් දුරස්ථ වූ, ඒ ආකාරයේ අතීත ස්මරණ ද්වයක් මගේ මතකයේ ඉහල ස්තරයට ඉලිප්පුනේ, අවට පරිසරයෙන් කාන්දු වූ සීතල ද අවම කරමිනි.

---

ඉන් මුල් කතාව මෙසේ ය.

මා පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලැබූ කාලයේ, පළමුවෙනි වසර අවසානයේ දී, අපට තුන් මසක පමණ කාලයක් තිස්සේ මහාමාර්ග දෙපාර්තමේන්තුවේ විධායක ඉංජිනේරු කාර්යාලවලට අනුයුකත්ව කාලය ගත කරමින් එකල කාර්මික පුහුණුව නමින් හැඳින්වුණු අභ්‍යාසයක නිරත වෙන්නට සිදුවිය.

මේ කාලය අවසාන වූ විට, අපට ඒ පුහුණුව පිළිබඳව සම්පූර්ණ වාර්තාවක් ලියා ඉදිරිපත් කරන්නට නියමව තිබුණි. ඒ දක්වා ගත වූ අධ්‍යයන වසරේ දී අප සිදුකළ විද්‍යාගාර පරීක්‍ෂණයන්ට වඩා කාල පරිමාවෙන් සළකා බලන කල මේ පුහුණුව ඉතා විශාල එකක් වූ නිසා, පෙර කී වාර්තාව ද ප්‍රමාණයෙන් ඉතා විශාල එකක් විය යුතු යැයි අපට අසන්නට ලැබුණි.

මේ පුහුණුව සංවිධානය කිරීමේ පටන්, ඒ වාර්තා කියවා බලා, වාචික පරීක්‍ෂණ පවත්වා, අපේ පාඨමාලාවේ මෙම කොටසින් සිසුන් ඇගයීම පිණිස ඉංජිනේරු පීඨයේ සුවිශේෂී අධ්‍යයන අංශයක් ද පිහිටුවා තිබුණි.

මේ අංශයේ ප්‍රධාන ආචාර්යවරයා සිසුන් විසින් ලියා යොමු කරන වාර්තා පිරික්සා ලකුණු ලබා දෙන ක්‍රමවේදය, අපේ පීඨයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුන් විසින් පැවසූ අයුරින් මෙලෙස වේ.

වාර්තා මිටියක් රැගෙන කොරිඩෝවක බිම තබන ආචාර්යවරයා, ඉන් පසු ඈත සිට දිවගෙන විත් මේ වාර්තා ගොන්නට පාපන්දු පහරක් එල්ල කරයි. ඉන්පසු එක් එක් වාර්තාව සාපේක්‍ෂව කොතරම් දුරකට විසි වූයේ ද යන්න නිරීක්‍ෂණය කර මැන බලනු ඇත.

වැඩිම දුරක් විසිවුණු වාර්තා අසමත් ඒවා සේ නම් කෙරේ. විසි වී නො ගිය වාර්තාවලට විශිෂ්ඨ සාමාර්ථ ලැබේ. අන් වාර්තාවලට ලකුණු ලැබෙන්නේ වාර්තා මිටිය තැබූ තැන සිට ඒවා විසිවුණු දුරට ප්‍රතිලෝමව සමානුපාතිකව ය.

මෙයින් හැඟෙන්නේ ඔහු වාර්තා පරීක්‍ෂණය කර ලකුණු දුන්නේ ඒවා කියවා බලා නොව, වාර්තාවේ පිටු ගණන (බර) අනුව තීරණය කොට බවයි.

කෙටියෙන් කිවහොත්, බර දේ විසි නොවේ. සැහැල්ලු දේ ඉතා ලේසියෙන් විසිවී යයි.

---

දැන් මෙන්න මගේ සිතේ උඩ ස්තරයට ඉලිප්පී ආ දෙවන මතකය.

මින් වසර කිහිපයකට පෙර මා අපේ ආයතනය විසින් සංවිධානය කරන ලද එක්තරා අධ්‍යයන වැඩ මුළුවකට සහභාගී වීමි.

දේශණ, සාකච්ඡා, සංවාද, අභ්‍යාස, කණ්ඩායම් ක්‍රියාකාරම් යනාදී සුපුරුදු අංගයන්ගෙන් සමන්විත වූ මේ වැඩමුළුවේ එක් අවස්ථාවක, විසි දෙනෙකුගෙන් පමණ සමන්විත වූ අප කණ්ඩායම සිටියේ විශාල ශාලාවක පේලි දෙකකට සෑදී එකිනෙකාට මුහුණ ලා සිටගෙන යම් වාචික අභ්‍යාසයක නිරතවෙමිනි. මේ සඳහා අප භාවිතා කරමින් සිටි මේ පාඨමාලාව සඳහා මුද්‍රණය කරන ලද අත්පොත ඒ මොහොතේ අප අත රැඳී තිබුණි.

ඒ අභ්‍යාසය අවසානයේ දී, අප පිරිස ඊලඟ අංගයට යොමු කරවීම සඳහා, වැඩමුළුව මෙහෙයවූ සම්පත්දායිකාව මෙලෙස කීවා ය.

"හා, දැන් හැමෝම ඔය අතේ තියන පොත් ඔතනම බිමට දාන්න!"

මා හැර අන් සියළු දෙනාම, උපදේශිකාව ගේ ඒ ඉල්ලීම අනුව මුද්‍රිත අත්පොතේ තමන් ගේ පිටපත් බිමට අත හැරියහ.

ඒ වෙනුවට මා කළේ, එම පොත මගේ අමාරුවෙන් මගේ කලිසම් සාක්කුවේ රුවා ගැනීමයි.

එය දුටු උපදේශිකාව නැවත මා අමතා, "නෑ! නෑ!! මං කිව්වේ පොත බිමට දාන්න කියලයි" කියා පැවසීය.

"ඇයි මං එහෙම කරන්නේ? මං එහෙම කරන්නේ නෑ!" මම ස්ථිරව පැවසුවෙමි.

ඒ මගෙන් මතුවූයේ, කුඩා කල සිටම අසා දැන අනුගමනය කළ, පොත්වලට හොඳින් සැලකිය යුතුය යන අදහසයි.

---

දැන් මේ අතීත ස්මරණ ද්වයේ එකිනෙකට යම් සම්බන්ධයක් තිබේද නැද්ද, තිබේ නම් එය කුමක්ද යනාදිය ගැන සෙවීම, අද සහ හෙට දිනයේ හෝ ඉන් පසුව වුවද මේ ලිපිය කියවන අයට කිසිසේත්ම ප්‍රයෝජනයක් ඇති කාර්යයක් නොවන බව කිව යුතුයි.

ඊට වඩා සිතා වෙහෙස වෙන්නට අවැසි දේ අප අතර අනේකව සිදුවේ!

ස්තුතියි.

-රසිකොලොජිස්ට්

(image: http://agnes-cecile.deviantart.com/art/lines-hold-the-memories-196429806)