තේකක් බොමු ද? - Any time is tea time

තේ බීම පිළිබඳ මගේ ඇති පැරණිම මතකය නම්, වෙල පැත්තේ සිට නිවසට එන ආච්චී "ලොක්කෝ, නැද්ද කහට ටිකක්?" යැයි අසන ආකාරයයි. ඒ අප පරකන්දෙනියේ තාත්තා ගේ මහගෙදර සිටි මුල් කාලයේ ය. ලොක්කෝ කියා කියන්නේ අපේ ලොකු නැන්දාට ය. කහට කියා කියන්නේ ආච්චී බොන තේ වතුරවලට ය.

පසුගිය දිනවල මෙන් සීනි ඇමතිලා නොසිටි නිසා දෝ, ලංකාවේ සීනි හිඟයක් තිබුණු අප කුඩා දරුවන් වූ ඒ කාලයේ පමණක් නොව පසු කාලයේ ද අපේ ආච්චී තේ බීවේ තේ කහට ටිකක් කෝප්පයකට ගෙන අල්ලට දා ගත් සීනි ටිකක් දිවගින් ලෙව කමිනි. තේ බීම කෙසේ වෙතත්, අර සීනි අල්ලට දාගෙන දිවෙන් කෑම නම් ඒ දිනවල මගේ ද ප්‍රියතම කර්තව්‍යයක් විය.

ඇත්තටම මා තේ බොන්නට පටන් ගත්තේ, එනම්, තනිකර කිරි බීමෙන්, තේ වතුරට කිරි සහ සීනි දියකර බීමට පුරුදු වුනේ කොයි කාලයේ දැයි මට නිවරූදිව කිව නොහැක. සමහර විට පාසල් යන්නට පටන් ගත් පසුව විය යුතුයි.

ඒ දිනවල තේ වතුරේ ලේසියෙන් දිය නොවෙන කිරි පිටි වර්ග කැටි නොගැසී දිය කර ගැනීමට අප විවිධ ක්‍රම අත්හදා බලනවා තවමත් මගේ මතකයේ තිබේ. වඩාත් හොඳ ක්‍රමය වූයේ, මුලින් කිරි පිටි සහ සීනි කෝප්පයක එකට කවලම් කර, ඉන් පසු එයට තේ වතුර ස්වල්පය බැගින් යොදා වේගයෙන් කලතමින් ක්‍රමක්‍රමයෙන් තේ කෝප්පය සාදා ගැනීමයි.

ඒ කිරි පිටි සහ සීනි කවලම් කිරීමේ දී, මිශ්‍රණයෙන් අඩක් පමණ, තේ වතුර නොමැතිවම බඩට යෑම යනු මේ ලිපිය කියවන බොහෝ දෙනෙකුගේ අතීතකාමය වඩවන අත්දැකීමක් බවට සැකයක් නැත.

පාසලේ කැන්ටින්වල ද තේ තිබුණද, මා නම් මාලු පාන් ගෙඩියක් කනවා මිසක, කිසි දිනක තේ කෝප්පයක් පානය කර නැත. එසේ නමුදු, දහයේ පන්තියේ සිට මරදානේ ආනන්ද විද්‍යාලයට යාමට පටන් ගත් පසු, මරදානේ සහ කොටුවේ දුම්රිය ස්ථානවල ආපනශාලාවලින් ශත විසි පහකට පමණ මිළදී ගත හැකි ටින්කිරි මිශ්‍ර තේ ඉඩ ලැබෙන පරිදි බොන්නට නම් මගේ අකමැත්තක් නොතිබුණි.

කඩෙන් තේ පානය කිරීමේ මා ලැබූ වෙනස්ම අත්දැකීමක් වූයේ, එක් දිනක් ආනන්ද-නාලන්ද ක්‍රිකට් තරගයක් අවසානයේ අප කණ්ඩායමක් මරදානේ දුම්රිය නැවතුමේ මැද වේදිකාවක තිබුණු ආපන ශාලාවට ගිය දිනයේ දී ය. මා සමග සිටි දෙදෙනෙක් ම බියර් ලබාගත් අතර (හැඳුනුම් පත් පරීක්‍ෂාවක් නොවුණි), හොඳ ළමයෙකු වූ මා ඇනවුම් කළේ තේ ය.

වෙනදා වැයකරන ශත විසි පහ වෙනුවට, බිග් මැච් සන්තෝශය පිට දමා, සල්ලි සල්ලි කියා නොබලා රුපියල් දෙකක් පමණ වියදම් කර මා ලබා ගත් ඒ තේ වඩිය පැමිණියේ පෝච්චියක ය. සීනි සහ කිරි වෙනම අමුතු හැඩයේ භාජනවල අසුරා තිබුණි.

එදා මට ජිවීතයේ මුල්වරට, ආපන ශාලාවක දී, නිවසේ දී මෙන් තේ කෝප්පයක් තමන් ම සාදා පානය කිරීමේ, අත්දැකීම ලැබුණි. අද සිදුවූයේ නම්, වහාම ජංගම දුරකතනයෙන් ඡායාරූපයක් ගෙන, යහපාලන "වයි-ෆයි" උපයෝගී කර ගනිමින් ෆේස්බුක් අවකාශයට ඒ ඡායාරූපය සහ විස්තරයක් එකෙනෙහිම ඇතුළු කරන්නට තරම් ඒ සිදුවීම වටිනා එකක් බව කිව යුතුය.

සීනිත්, කිරිත් අවමයකින් යුතු තේ වතුරවල පවා රස විඳින්නට මට හැකි වූයේ පේරාදෙනියේ ය. අක්බාර් භෝජනාගාරයේ කැෆටේරියාවේ ටෙන්ඩරය හිමි කරගෙන සිටි නරියා මුදලාලි ගේ තේ හදන ගෝලයා ලක්ස්ප්‍රේ කිරි පිටි එක් මේස හැන්දකින් තේ කෝප්ප දහයක් සාදන ශිල්පය මනාව ප්‍රගුණ කර තිබුණි. එසේ වුවද, රාත්‍රී එකොළහට තේ කඩය වසන්නට පෙර දවසේ අවසාන තේ කෝප්පය බීමට අපි අමතක නොකළෙමු.

අක්බාර් තේ කෝප්පයට වඩා, ඉංජිනේරු පීඨයේ ආපන ශාලාවේ තේ කෝප්පය ශත කිහිපයක් මිළ වැඩි වුණත් තරමක් හෝ බොන්නට හැකි තත්වයක තිබුණු බවද කිව යුතුය.

ඉංජිනේරු පීඨයේ සේවකයින් සහ ශිෂ්‍යයින් ගේ කමිටුවක් මගින් පවත්වාගෙන ගිය ඉංජිනේරු පීඨ ආපන ශාලාවේ ආරම්භය පිළිබඳ ඉංගිරිසියෙන් ලියවුණු ලිපියක් මෙතැනින් කියවන්න.

http://efacmemories.blogspot.com/2014/07/faculty-canteen.html

පෙර කී සෑම තැනකම වාගේ තේ වතුර සෑදුනේ, තේ පෝච්චියකට හෝ ප්ලාස්ටික් ජොග්ගුවකට දමන ලද තේ කොළ ස්වල්පයකට නටන උණුවතුර එකතු කිරීමෙනි. සමහර ආපන ශාලාවල නම් රෙදිවලින් මසා ගත් පුනීලයක් වැනි ගොට්ටකට තේ කොළ යොදා උණු වතුර ඒ තුලින් යවා තේ වතුර සාදන, මට තරමක් අප්‍රසන්න වූ, ක්‍ර්‍රියාවලියක් ද තිබුණි.

තේ කොළවලින් තේ බෑග්වලට මාරු වුණු ආකාරය සහ තේ බීම ගැන කිව හැකි වෙනත් දේ බොහෝ ය.

ඒවා බ්ලොග් වසන්තයේ අවසන් දිනයට කල් තබමි.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
දෙවෙනි තේ කෝප්පය- http://rasikalogy.blogspot.com/2015/04/afternoon-tea-time.html

(image: http://www.au.timeout.com/sydney/aroundtown/events/32007/mad-hatters-tea-party)