අපේ ආච්චී සහ වාසුදේව නානායක්කාර - Verbal incontinence

වයස අසූ පහ පමණ වෙන විට මගේ ආච්චී ගේ දෑස කෙමෙන් නොපෙනී යන්නට විය. එයට හේතුව වූයේ ඇගේ දෑසේ උද්ගත වූ සුද බැඳීම හෙවත් කැටරැක්ට් නමැති රෝගී තත්වයයි. ඒ ගැන කල් තියාම යම් යම් පෙරමග ලකුණු පහළ වී තිබුණ ද, ජීවිත කාලය පුරා රෝහලකට තබා, මා දන්නා කාලයක දොස්තරෙකු හමුවන්නට හෝ ගොස් නැති ඇය ඒ කාලයේ අක්‍ෂි ශල්‍යකර්මයක් කර ගැනීමට නම් මොහොතකට හෝ නොසිතුවා ය.

ඇය ඉපදී තිබුණේ 1903 වසරේ ය. ඒ කාලයේ ඇත්තන් ගේ හැසිරීම එසේ විය. රෝහලට නොගියාට, වෛද්‍යවරුන් මුුණ නොගැසුණාට, එවැනි සුවිශේෂී අසනීප මිස ඔවුන්ට අපට අද සාමාන්‍යයෙන් සෑදෙන ආකාරයේ අට අනුූවක් රෝග හෝ නව අනූවක් ව්‍යාධි හෝ නොතිබුණි.

පසුව දෑසේ තත්වය බරපතල වූ පසු ඇගේ දරුවන් ඒ ගැන සොයා බලද්දී ඔවුනට ලැබුණු වෛද්‍ය මතය වූයේ, ශල්‍ය කර්මයක් කර දෑස බේරා ගත හැකිව තිබූ කාලය ඒ වන විට ඉක්මවා ගොස් තිබුණු බවයි.

ක්‍රමයෙන් ඇගේ දෑස නොපෙනී යමින් තිබුණු අනූවේ දශකයේ ආරම්භයේ දී, තමා අවට හතර මායිම හෝ එහි සිදුවෙන දේ හෝ ගැන ඇති අවබෝධය ඇයගෙන් කෙමෙන් ගිලිහී යද්දී ඇය වෙනදාට වඩා කතා කරන්නට පෙළඹුණා ය. ඇත්තටම, උදේ නැගිටි වේලේ සිට රාත්‍රී නින්දට වැටෙන මොහොත දක්වා ඇය කළේ කතාව පමණකි. වෙනදාට ඇසූ රේඩියෝ බණ අසන්නට ඇගේ තිබුණු උනන්දුව පවා ක්‍රමයෙන් ගිලිහී ගියේය.

වාසනාවට, නැවත නැවත එකම දේ කීම හැරුණු විට ඒ කථාවල අසා සිටීමට නො හැකි කිසිවක් නො තිබුණි. ඈ කී දේ සියල්ල තම පවුලේ අය හා සම්බන්ධ විවිධ ඓතිහාසික සිදුවීම් පිළිබඳව විස්තර විය.

ඇගේ මතකයේ එතෙක් කල් තැන්පත්ව තිබී උඩට මතුවෙන ඒ කථා මුවෙන් පිට නොකර සිටීමේ හැකියාව වයසත් සමගම ඇගෙන් ගිලිහී යමින් තිබුණු බව අපට පැහැදිලි විය.

මේ තත්වය වයස්ගත වෙන විට අප සැමටම උදා විය හැකි එකකි. නමුත් අප එකිනෙකා ගැන සැලීමේදී මෙහිදී සිදුවිය හැකි එක් වෙනසක් වෙන්නේ, ඒ තත්වයට අප පත්වෙන්නේ කවර වයසේ ද යන්නයි. මගේ ආච්චී ඒ තත්වයට පත් වුයේ ඇගේ ජීවිතයේ නමවෙනි දශකයේ අග භාගයේ දී ය. සමහරුන්ට ඒ තත්වය අටවෙනි දශකයේ දී සෑදෙන්නට ඉඩ ඇත. ඒ අතරම අප සමහරුන් ඒ තත්වයට පත්වීමට පෙර වෙනත් රෝගාබාධ නිසා මිය යාමට ද ඉඩ ඇත.

ඒ සමගම කිව යුතුවන්නේ, මේ සිත සහ කට අතර පාලනය නැති වූ පසු අප කොයි කොයි ආකාරයකට ක්‍රියා කරයි ද යන්නත් පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයා ට වෙනස් විය හැකි බවයි.

අපේ ආච්චී වයස අවුරුදු අනූ පහක් ආයු වළදා මිය ගියාය.

අවුරුදු දා හතකට පෙර මිය පරලොව ගිය ආච්චීව මට ඊයේ හදිසියේ සිහිවුනේ, හිටපු වාමාංශිකයෙකු මෙන්ම, වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින වයෝවෘද්ධ දේශපාලඥයෙකු ද වන, වාසුදේව නානායක්කාර තම හිතේ නැගුණු කෝපයක් අසභ්‍ය වචනයක් ඔස්සේ පිට කළ දර්ශනය සමාජජායක් ඔස්සේ නැරඹූ අවස්ථාවේ දී ය.

අපේ ආච්චිට ජීවිතයේ නමවෙනි දශකයේ අගභාගයේ දී සෑදුණු රෝගයේ මූලික ලක්‍ෂණ, වාසුදේව නානායක්කාර ගේ ජීවිතයේ අටවෙනි දශකයේ මැද භාගය පසුවෙත්ම මතුවෙමින් පවතී.

වාසුදේව නානායක්කාර යනු, දිනපතා පිරිත් ඇසූ, සතියට දෙවරක්වත් බණ ඇසූ නිවසේ සිටම වුවද සිල් ගත් අපේ ආච්චී මෙන් අයෙකු නොවේ. අප ඒ වීඩියෝ දර්ශනවලින් දුටුවේ පසුගිය දශක ගණනාවක් තිස්සේ යූඇම්පීය ප්‍රමුඛ ධනපති පන්තිය පරම සතුරා ලෙස සලකමින් නිර්ධන පන්ති ආඥාදායකත්වය වෙනුවෙන් සටන් වැදුණු වාසුදේව නානායක්කාර ගේ සිත ඇතුළේ මෙතෙක් කල් සිරවී තිබුණු කෝපයේ ගිනි කන්ද එහි මුල්ම කළු දුමාරය පිට කරන අවස්ථාවයි. එය අසභ්‍ය වචනයක් වූයේ ඒ නිසා ය.

මේ සිද්ධියෙන් අපට උගත ඇති පාඩම මෙයයි.

අප අතර සිටින සමහරෙකුට වුවද කේන්තියක් ආ විට සමහර විට සිතෙන් පරුෂ වචන කියවෙනවා විය හැක. නමුත් තවමත් සිහිබුද්ධිය නොවෙනස්ව පවතින නිසා ඒවා එලෙසම මුවින් එළියට නොඑයි. ඒ තත්වය වෙනස් වෙන්නට පෙර සිත මෛත්‍රීයෙන් සිත සුවපත් කර ගැනීම ගැලරියේ සිටින පාසල් ළමුන්ට පමණක් නොව, තමන්ට ද, ලෝකයට ද කරන යහපති.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
වාසුදේව නානායක්කාරට බනින, සිනාවෙන අතරේ අපේ සමහරු ඔහු භාවිතා කළ අසභ්‍ය වචනය, රිසි සේ ලියමින්, කියමින් සයිබර් අවකාශයේ පෙර නො විඳි නිදහසක් ඉතා සතුටින් භුක්ති විඳිනු මේ දිනවල පෙනේ. ඒ දකින මට සිහිවන්නේ කලකට පෙර පුක යනු අසභ්‍ය වචනයක් නොවන බවට සයිබර් අවකාශයේ නැගුණු තර්කයක මුවාවෙන් ඒ වචනය ඉඩ ලැබුණු හැම විටකම භාවිතා කරන්නට ඇතැමුන් පෙළඹුණු අයුරුය.

(image: http://raynoah.com/2010/09/25/dude-control-yourself/)