මැයි දින පෙළපාලියක මතකය - Once upon a time on a May Day

මා මුලින්ම නැරඹීමට ගිය මැයි දින පෙළපාලිය ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් සංවිධානය කරන ලද්දකි. තවමත් ඡන්දය පාවිච්චි නොකළ අයෙක් වුවද, වයස දහ අට පසුවී තිබූ නිසා, මේ ගමනට මට ගෙදරින් තහනමක් පැනවුනේ නැත.

ඒ වසරේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ මැයි දින පෙළපාලිය කිරුලපන පිටියෙන් ඇරඹී, රැස්වීම පැවැත්වෙන කොළඹ නගර සභා පිටිය දක්වා ගමන් කිරීමට නියමිත මාර්ගය පුවත් පතකින් සොයාගත් මම, මධ්‍යාහ්නයේ දී නිවසෙන් පිටවී ගනේමුල්ලට 218 බස් රථයෙන් පැමිණ, එතැනින් දුම්රියෙන් මරදානට ගොස්, නැවතත් 140 බස් රථයකින් කොල්ලුපිටියට ලඟාවී ලිබර්ටි සිනමා හල ඉදිරිපිටට පදිකවේදිකාවේ පෙළපාලිය එනතුරු හිටගෙන සිටි ආකාරය තවමත් මගේ මතකයේ ඇත.

නොසිතූ විලසින් එහිදී මට හමුවූයේ නෑකමින් මට සීයා කෙනෙකු වන, නමුත් මා හිතන විදියට ඒ වන විටත් වයස අවුරුදු පනහ නොඉක්ම වූ, අමරදාස ආතා ය. ඔහු මගේ මව් පාර්ශවයෙන් මිත්තණිය ගේ ඥාති සහෝදරයෙකි.

"පාමංකඩ ආච්චී නැතිවෙලා බව දන්නවා නේද? අම්මලා මල ගෙදර ගියාද?" ඔහු මගෙන් විමසා සිටියේය.

පාමංකඩ ආච්චී යනු මගේ මිත්තණිය ගේ බාල සොහොයුරියකි. ඇගේ මුල් නම මම තාමත් නොදනිමි. ඇය පාමංකඩ ආච්චී වූයේ විවාහයෙන් පසු ඔවුන් ගේ ගම වූ දේවමුල්ලෙන් නික්ම, සිය සැමියා සහ දියණිය සමග පාමංකඩ පදිංචි වී සිටිය නිසාය.

"නෑ, අපි දන්නේ නෑ. අම්මයි තාත්තයි ගෙදර!" මම කීවෙමි.

මේ දිනවල අපට ජංගම දුරකතන තබා නිවෙස්වල දුරකතනද නොතිබුණි. අවමංගල්‍යයන් ගැන ආරංචි ඥාතී මිත්‍රාදීන්ට දන්වන ලද්දේ විදුලි පණිවිඩ මගිනි. අන් අය මේ තොරතුරු දැන ගත්තේ එක්කෝ ගුවන් විදුලියේ ප්‍රවෘත්ති ප්‍රචාරයෙන් අනතුරුව කියවන මරණ දැන්වීම් මගිනි, නැතහොත්, දිනමිණ, ඩේලි නිව්ස් වැනි දිනපතා පුවත්පත්වල පළ කෙරෙන මරණ දැන්වීම් මගිනි.

සිදුවී තිබුණේ, අම්මාට එවන ලද විදුලි පුවත පෙර දින නොලැබීමයි. අවමගුල පැවැත්වුනු මැයි පළමුවෙනිනදා තැපැල් නිවාඩු දිනයක් විය.

මේ වන විට වේලාව සවස දෙක පමණ විය. ආපසු නිවසට ගොස් අම්මාට පණිවිඩය දී ඇය සමග පාමංකඩ අවමංගල්‍යයට සහභාගී වීම ප්‍රායෝගිකව කළ නොහැක්කකි. මා කළ යුතුව තිබුණේ වහාම පාමංකඩ ආච්චී ගේ නිවස කරා යෑමයි.

මැයි දිනය නිසා මෙදින බස් ගමනාගමනය ද සිදුවූයේ තරමක් අකාර්යක්‍ෂම ලෙස බව මම දැන සිටියෙමි. ඒ කෙසේ වුවද, මා කොළඹට පැමිණි මූලික කර්තව්‍යය වූ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ මැයි දින පෙළපාලිය නැරඹීම මට අත හරින්නට සිදුවෙන බවනම් පෙනෙන්නට තිබුණි.

නමුත් රැවුල ද බේරා ගෙන කැඳ බොන්නට හැකි ක්‍රමයක් හොඳ වෙලාවට මෙන් මගේ සිහියට නැගුණි. එනම්, කොල්ලුපිටිය ලිබර්ටි හන්දියේ සිට පෙළපාලිය එන මාර්ගය ඔස්සේ කිරුළපන පැත්තට ගමන් කිරීමයි. ඒ සඳහා කෙතරම් කාලයක් ගත වේ දැයි සිතමින් ලත වෙන්නට වෙලාවක් ද නොතිබුණි.

"එහෙනම් මං මළගෙදර යනවා!" යැයි අමරදාස ආතාට පවසා මම ඩුප්ලිකේෂන් පාර ඔස්සේ දකුණු දිසාවට ගමන ඇරඹීමි!

මට මතක හැටියට බම්බලපිටිය ප්‍රදේශයේ දී පමණ මට පෙළපාලියේ ඉදිරිය මුණ ගැසුණි. එතැන් සිට මගේ ගමනේ වේගය තරමක් බාල වූයේ, ගමනට වඩා මුල්වරට දකින මැයි දින පෙළපාලිය හොඳින් නරඹන්නට මට අවශ්‍ය වූ නිසාය.

කොල්ලුපිටියේ සිට කිලෝමීටර් පහකටත් වඩා දුරක්, පැය එකහමාරක් පමණ ගත කරමින් පයින්ම ඇවිද ගෙන ගිය මට අවසාන කොටසේ දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පෙළපාලිය මග හැර පාමංකඩ දෙසට දිවෙන පිළියන්දල පාර තෝරා ගන්නට වූයේ ඒවන විට කාලවේලාව අනුව අවසන් කටයුතු ඇරඹී ඇතැයි මට සැක පහළ වූ නිසාය.

අවසානයේ මා, පාමංකඩ ආච්චී ගේ නිවසට ලඟා වූයේ දහඩියෙන් තෙත බරිත වී ඇඟටම ඇලී ගිය සුදු කමිසයෙන් ද, දහඩිය නිසා මඩ තට්ටු වී තිබුණු දුවිලි පිරි සෙරෙප්පු කුට්ටමෙන් ද, තද කුසගින්නකින් ද යුක්තවයි.

"මං පෙළපාලිය ගිය පාර දිගේයි ආවේ. මාර සෙනගක් හිටියේ, කවදා හරි ජේවීපී එක බලයට එයි!" මම මළගෙදර දී හමු වූ පුංචි අම්මලා සමග පැවසුවෙමි.

"පෙළපාලි බැලුවට කමක් නෑ, උඹ කැම්පස් ගිහිල්ලා ජේවීපී හෙම කරන්න යන්න එපා!" අශෝකා පුංචි අම්මා මට අවවාද කළා ය.

-රසිකොලොජිස්ට

(image: http://www.sesatha.co.uk/Event_News/20140501_JVP_London_Mayday/index.htm)