අහවල් පොත ලිවීම සහ පොත පෙරළීම පිළිිබඳ මගේ කතාව - Such is Life

අප කුඩා කාලයේ ලංකාවේ අවිවාහක කාන්තාවන් තනිවම ගමන් බිමන් යාම අවම වී යැයි සිතමි. එ නිසා, නැන්දලා, පුංචි අම්මලා සමග විවිධ ගමන් බිමන් යාමට, මංගල උත්සවවලට සහභාගී වීමට මට විවිධ අවස්ථා ලැබී ඇත.

කුඩා කාලයේ චූටි නැන්දා සමග ඇය ගේ හිතවත් යුවලක් විසූ ගම්පහ නගරයේ නිවසකට ගියා මගේ මතකයේ ඇත. ඒ ගමන ගැන මගේ මතකයේ රැදී තිබෙන්නේ කාරණා දෙකක් පමණි.

ඉන් එදා මට වැදගත් වූ කරුණ නම්, එහි දී දිවා ආහාරය සඳහා සූදානම් වූ කෑම වර්ග අතර සලාදයක් තිබුණු බවයි. ඒ සලාදය පළංගානක් පුරා සාදා තිබුණේ සලාද කොළයක් උඩ තැම්බූ බීට්රූට් පෙත්තක් තබා, ඊට උඩින් ළුෑණු පෙත්තක්, තැම්බූ බිත්තර පෙත්තක් සහ අවසානයේ තැම්බූ කැරට් පෙත්තක් බැගින් තැබීමෙනි. උඩින් ගම්බිරිස් සහ ලුණු කුඩු ඉස තිබුණි!

මගේ මතකයේ රැඳුණු, නමුත් එදා තරම් වැදගත් දෙයක් නොවුණු කාරණය නම්, ඒ නිවසේ තිබුණු හම් බැම්මෙන් බැඳි පොතකි. පිටකවරයේ ද, පොතේ නාරටියේ ද දිලිසෙන අකුරෙන් පොතේ මාතෘකාව, රචකයා ගේ නම සහ තවත් විස්තර ලියා තිබුණි.

මේ පොත වනාහී ඒ නිවසේ සිටි පිරිමියා ගේ පශ්චාත් උපාධි නිබන්ධනයයි. මා ඒ කුමක්දැයි නිවරැදිව දැන ගත්තේ හවස් වරුවේ ආපසු නිවස බලා එද්දී නැන්දාගෙන් අසා ය.

පශ්චාත් උපාධියක් ලබා ගන්නට නම් පොතක් ලිවිය යුතු බව මගේ සිතට කා වැදුණේ එදා ය. සාමාන්‍ය ශාස්ත්‍රවේදී උපාධියකින් පමණක් සෑහීමට පත් වී සිටි මගේ පියා ද මේ කතාව සනාථ කරනු මගේ මතකයේ ඇත.

ඉන් දශකයකටත් වඩා පසු කාලයක යළිත් ඒ අදහසට සම්බන්ධ කාරණයක් ලෙස අහන්නට ලැබුණේ කෝ ආනන්ද නම් භික්‍ෂුවක් විසින් හේ සිද්ධාර්ථ නම් වෙයි නම් වූ නවකතාවක් තම පශ්චාත් උපාධි නිබන්ධනය ලෙස විශ්ව විද්‍යාලයට භාර දුන් පුවතයි. ඒ වන විට මේ පොතක් යැයි කියන්නේ පොතක් ම නොව, පර්යේෂණයක අවසානයේ ඒ පිළිබඳව ලියවෙන නිබන්ධනයක් බව මට වැටහී තිබුණි.

ඕස්ට්‍රේලියාවට සංක්‍රමණය කර සති දෙකකින් පමණ මම ආචාර්ය උපාධියක් සඳහා මෙල්බර්න් විශ්ව විද්‍යාලයේ ලියා පදිංචි වුණෙමි. ඉන් පසු මා අපේ තාත්තා සමග දුරකථනයෙන් කතා කළ සෑම විටකම පාහේ ඔහු මගෙන් "මොකක් ගැන ද පොත ලියන්නේ?", "දැන් පොත ලියන්න පටන් ගත්තා ද?", "පොතේ කොච්චර ලිව්වා ද?" වැනි ප්‍රශ්නයක් අනිවාර්යෙන් ම ඇසුවේ ය.

වසර හතරකට පමණ පසු මා දෙවන වරට ලංකාවට යන විට අඩකටත් වඩා ලියා තිබුණු පොත තව දුරටත් නො ලිවීමට තීරණය කර තිබුණි.

නමුත්, මම ඒ බවක් තාත්තාට එක එල්ලේ නො කීවෙමි.

ඉන් පසු, රාජකාරියේ වැඩවලටත්, කුටුම්බයේ රාජකාරිවලටත් කාලය ගතකරමින් කාර්ය බහුල ජීවිතයක් ගෙවුණු හෙයින් පොත පිළිබඳ කතාව මගේ සිතෙන් කෙමෙන් කෙමෙන් බැහැරවන්නට විය. ඒ තුවාලය විටින් විට පෑරුණේ තාත්තා සමග දුරකථනයෙන් කතා කළ ඇතැම් දිනක ඔහු පරණ පුරුද්දට, කොහොමද අර පොත යැයි ඇසීම නිසා ය. පස්සෙන් පහු තාත්තා ද ඒ වසර ගණනාවක් තිස්සේ පට්ටා ගැසූ ප්‍රශ්නය අමතක කර දැම්මේ ය.

"අනේ ඌයි, මායි ලියන පොත්!" තාත්තා අපේ බාප්පා කෙනෙකු සමග එසේ පවසා තිබුණි.

තවත් දෙවසරකින් පමණ මා ලංකාවට යන විට තාත්තාට ගෙන ගොස් දෙන්නට අපූරු ත්‍යාගයක් මිලට ගත්තෙමි. ඒ ඩෑන් බ්‍රව්න් ලියූ ඩා වින්චි කෝඩ් නවකතාවේ ඉලස්ටේ‍ර්ටඩ් වර්ෂන් එක නොහොත් වර්ණ ඡායාරූප ද සහිතව ඝනකමැති මැදපු කොළයේ මුද්‍රණය වී තිබුණු විශාල ප්‍රමාණයේ පොත් පිටපතකි. සාමාන්‍ය මිල ඩොලර් පනහක් වූ ඒ පිටපතක් පියවරුන් ගේ දිනය කාලයේ මට විශාල වට්ටමක් සහිතව ලබා ගත හැකි විය.

හොඳින් කවරයක දැමූ ඒ පොත නිවසට ගොඩ වැදුණු විගස තාත්තාට දුන්නෙමි.

"ආ! මං දන්නවා මේ මොකක්ද කියලා!" තාත්තා මල් හතේ හිනාවකින් මුව සරසාගෙන කීවේය.

මට ඒ ක්‍ෂණයකින් වැටහුණේ මා ඔහුට දුන්නේ මා ලියූ අර පොත ය කියා තාත්තා සිතන බවයි.

කවරය විවර කළ සැණින් තාත්තාට ඔහු ගේ උපකල්පනය නිවරද නොවන බව වැටහුණි.

යළි ඔහු ජීවත්ව සිටින තුරු කිසි දිනක තාත්තා මගෙන් අර පොත ගැන විමසුවේ නැත!

තාත්තා මිය ගිය දිනවල මට ඒ පොත ගැන සිහිවීම සිතට දැඩි දුකක් ගෙන දෙන කාරණයක් වුවත්, දැන් වසර පහකට පසු එය බොහෝ දුරට නැති වී ගොස් ඇත!

අහවල් පොත ලිවීම සහ පොත පෙරළීම ගැන මගේ කතාව එසේ ය.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
මේ 2015 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙන් ලියවුණු ලිපියකි.

මෙන්න සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙන් මීට පෙර ලියවුණු ලිපි:
1. කුරුලු හදවතේ හිලක් - Hole in the heart
2. කතෘ අත්සන් කළ පොත් ඔබ ළඟ තිබේද? - Autographed books

(image: https://www.pinterest.com/pin/415105290627479497/)